ความเกลียดชังตัวเอง

หลังจากที่ความฝันของเขาถูกทำลายในที่สุด อิซูกุไม่แน่ใจว่ามีอะไรเหลืออยู่ให้เขาอยู่ แต่... เขาไม่สามารถฆ่าตัวเองได้เช่นกันโดยไม่ทำร้ายคนที่เขาสนใจมากที่สุดดังนั้น เมื่อเขาตระหนักว่าคนแปลกประหลาดไม่สามารถเฝ้าระวังในทางเทคนิคได้ มันดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของทั้งสองโลกเขาจะสามารถช่วยผู้คนได้แม้จะไม่เป็นวีรบุรุษ และถ้าเขาตายในขณะที่เขากำลังอยู่... อย่างที่คาชันพูดว่า บางทีเขาอาจจะเกิดมาพร้อมกับความแปลกประหลาดในชีวิตถัดไป ฟิกนี้มีความขัดแย้ง

นักแสดงจาก My Hero Academia ตอบรับต่อซีรีส์ "For Want Of A Nail" ที่เขียนโดย Clouds

เพอร์ซี แจ็กสัน เคยเจอเรื่องแปลกๆ มาก่อนแล้ว การว่ายน้ำในแม่น้ำสไตซ์เพื่อให้ได้ความคงกระพันในการต่อสู้กับไททันผู้เป็นเทพเจ้าแห่งเวลาถือว่า "แปลก" การที่เทพีแห่งการแต่งงานและครอบครัวลบความทรงจำของคุณไปในแผนการที่จะรวมเหล่าลูกครึ่งเทพเจ้ากรีกและโรมันเข้าด้วยกันก็ "แปลก" การมีความผูกพันทางจิตวิญญาณกับอาหารสีน้ำเงินนั้น...ก็...เข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ว่าลีโอจะล้อเรื่องนี้มากแค่ไหนก็ตาม แต่เรื่องนี้? เรื่องนี้ "แปลก" เมื่อการต่อสู้ผิดพลาด และเวทมนตร์ก็ปั่นป่วน ลูกชายของโพไซดอนและวีรบุรุษแห่งโอลิมปัสพบว่าตัวเองถูกโยนเข้าไปในโลกที่ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด เทพเจ้ากรีกยังคงอยู่รอบๆ ตำนานเก่าๆ นั้นเป็นความจริงทั้งหมด ดูเหมือนจะดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป: ผู้คนที่เขารัก และมันไม่นานนักที่เขาจะเข้าใจว่าใบหน้าใหม่ๆ เหล่านี้ต่างคิดถึงคนอื่นด้วยเช่นกัน; วีรบุรุษแห่งโอลิมปัส และลูกสาวของโพไซดอน เพอร์ซี แจ็กสัน ตอนนี้มีเซิร์ฟเวอร์ Discord ของตัวเองแล้ว: https://discord.gg/vcqxXmkQcK เสร็จสมบูรณ์แล้ว

ตระกูลพ่อมดแม่มดสายเลือดบริสุทธิ์ทั้งหมดมีความเกี่ยวข้องกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ว่าจะด้วยการแต่งงานหรือสายเลือด การแต่งงานในตระกูลเดียวกันทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นของเด็กที่ไม่มีเวทมนตร์ (สควิบ) เด็กที่มีความผิดปกติแต่กำเนิด และการลดลงของความอุดมสมบูรณ์ในเพศชายและเพศหญิง ในความลับ พ่อมดแม่มดสายเลือดบริสุทธิ์หลายคนจะตัดขาดทายาทเหล่านี้-เนรเทศพวกเขาออกไปสู่โลกมักเกิล หรือแม้กระทั่งฆ่าทารก ผลที่ตามมาคือ จำนวนเลือดเวทมนตร์ลดลงอย่างมาก จนกระทั่งพ่อมดชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งชื่อ จอห์น-ฌักส์ ปาแคว็ง ค้นพบว่าคุณสมบัติเวทมนตร์ของตระกูลพ่อมดแม่มดสามารถฟื้นฟูและเพิ่มประสิทธิภาพได้ด้วยการนำเลือดของสิ่งมีชีวิตเข้าสู่กลุ่มยีน พ่อมดแม่มดที่มีเลือดของสิ่งมีชีวิตจะได้รับมรดกเมื่ออายุครบสิบแปดปี พร้อมกับพลังเวทมนตร์ที่เพิ่มขึ้น ผลพลอยได้จากมรดกของสิ่งมีชีวิตคือการค้นพบเพศรอง อัลฟา เบตา หรือโอเมก้า หรือ: “ผมชื่อแฮร์รี่ แค่แฮร์รี่” ฟึ่บ! แฮร์รี่ไม่รู้ตัวว่าเขามีเลือดของสิ่งมีชีวิต และเมื่ออายุครบสิบแปดปีเขาจะได้รับมรดก คาดเดาสิว่าเพศรองของเขาคืออะไร? โอเมก้า! แฮร์รี่ต้องเผชิญกับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น นั่นคือการนำทางโลกใหม่ของอัลฟาที่ก้าวร้าวและต่อสู้กับสัญชาตญาณโอเมก้าของตัวเอง ความลับของเลือดของเขาจะเปิดเผยอะไรเกี่ยวกับตัวเขา?

ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? นี่ไม่ใช่แผน! โอเค ยอมรับว่าฉันไม่มีแผน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ชอบซาสึเกะเลย! หรือ: ที่ฉันพยายามแก้ไขทุกอย่างด้วยการกอดและเพลงป๊อปแบบชีสๆ ************************************* เขียนเพื่อ Tumblr's Self Insert Week 2016 ฉันไม่ได้อนุญาตให้แพลตฟอร์มใดๆ นอกจาก Archive of Our Own โฮสต์ผลงานของฉัน หากพบผลงานชิ้นนี้บนแอปอื่นๆ เช่น 'FicFic Pocket Library Archive' แสดงว่าพวกเขาขโมยผลงานของฉันและนำไปใช้เพื่อผลกำไรโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน

แม็กนีโตพบว่าตัวเองอยู่ในปี 1962 ในเช้าวันที่จะไปคิวบา บนเตียงของชาร์ลส์หนุ่มที่ใช้เวลาหลายเดือนปล่อยให้เขารู้สึกว่าพวกเขารักกันก่อนจะทำลายหัวใจเขา แต่เขาไม่ใช่คนคนเดิมเมื่อสี่สิบปีก่อน และเมื่อเขาได้รู้จักชาร์ลส์หนุ่มอีกครั้ง เขาค้นพบว่าบางสิ่งอาจไม่เป็นไปอย่างที่เขาจำได้ทั้งหมด การแปลภาษาจีนโดย Balepnar!!

แอนดรอยด์อิสระแห่งดีทรอยต์เริ่มสร้างอนาคตใหม่ของพวกเขา แต่สันติภาพนั้นเป็นเพียงสิ่งสัมพัทธ์ในยุคอันยากลำบากที่ตามมาหลังการปฏิวัติ คอนเนอร์ หนึ่งในผู้นำสำคัญของการปฏิวัติและในที่สุดก็กลายเป็นส่วนเบี่ยงเบน ต้องเรียนรู้วิธีจัดการกับเจตจำนงเสรี AI ที่ทั้งชี้นำและลงโทษเขานั้นหายไปแล้ว แต่ก็ต้องแลกด้วยบางสิ่ง และเขากำลังดิ้นรนกับอิสรภาพที่เพิ่งได้รับมาเมื่อความรู้สึกผิดและความกลัวเป็นรากฐานที่กำลังพังทลายของชีวิตใหม่ของเขา พวกเขาบอกว่าต้องการให้เขาอยู่กับพวกเขา แต่คอนเนอร์ไม่เข้าใจว่าทำไม เขาหวาดกลัวตัวเองและสิ่งที่เขาทำได้ กลัวว่าความรู้สึกเหล่านี้อาจไม่มีที่ในตัวเขา แม้จะมีข้อสงสัยมากมาย คอนเนอร์ก็พบว่าเขาอยากมีชีวิตอยู่มาก เพราะทุกครั้งที่เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังล้มลง พวกเขาก็อยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเขาไว้ โปรดระมัดระวังป้ายกำกับ ดูแลตัวเองด้วย!

ครอว์ลีย์เชื่อว่าตนเองนั้นสมควรได้รับการให้อภัยและความรักอย่างสิ้นเชิงจากการล่มสลายของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสายตาของเทพ อะซีราเฟล ที่ตกตะลึงเมื่อได้ค้นพบว่าครอว์ลีย์คิดถึงตัวเองน้อยเพียงใด จึงต้องมาแก้ไขข้อเท็จจริง

มืดมน และเขากำลังจะลื่นล้มขณะที่ตามเสียงไซเรนไปจนน้ำท่วมถึงคอ เพราะนางต้องการเขา นางต้องการเขา และเขารู้สึกเหงา เสียงเรียกของนางเหมือนเป็นการปลดปล่อย และนี่อาจจะคุ้มค่าที่จะจมน้ำตายก็ได้ เขาต่อยหน้าบอยด์เมื่อบอยด์ดึงเขาขึ้นจากน้ำ เขากระอักกระอ่วน ไอ และตะโกน เพราะเขาอยากกลับไป เพราะไม่มีใครต้องการเขา พวกเขาไม่เข้าใจกันบ้างหรือไง?

จอห์นเกลียดชังชีวิตที่ตัวเองเป็นอยู่ และโศกเศร้าเสียใจกับโอกาสที่เสียไประหว่างเขากับเชอร์ล็อก ดังนั้นเมื่อเขาได้รับโอกาสครั้งที่สอง ได้ถูกส่งกลับไปยังคืนที่เชอร์ล็อกกลับมาจากความตาย จอห์นต้องใช้โอกาสนี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

“อาจารย์??” อนาคินถามด้วยความสับสน พยายามเบิกตาให้กว้างและจดจ่อ นี่คืออาจารย์ของอนาคิน แต่นี่เขาดูเหมือนตอนสิบปีก่อน! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขายังเด็กกว่านั้นด้วยซ้ำ หลักฐานอยู่ด้านหลังใบหูขวาและลงมาถึงไหล่ – เขาเป็นเพียงพาดาวัน อนาคินลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ “อาจารย์ เกิดอะไรขึ้น?” โอบีวันหันกลับไปมองไหล่ตัวเอง แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ใครกันที่เด็กคนนี้คุยด้วย? ใครกันที่เขาเรียกว่าอาจารย์? “อืม. . . ฉัน อืม. . . ฉันคือ. . .” โอบีวันเริ่มถอยหลัง “โอบีวัน?” อนาคินลองถามอีกครั้ง โอบีวันหยุดชะงัก “คุณ – คุณรู้จักฉัน?” “แน่นอนว่าฉันรู้จักคุณ!” สีหน้าของอนาคินแสดงความหวาดกลัว “คุณไม่รู้จักฉันเหรอ??” เขาถามด้วยความประหม่า *****โอบีวัน เคนโอบี หลับไปในฐานะเจไดมาสเตอร์อายุสามสิบหกปี และตื่นขึ้นมาในฐานะพาดาวันอายุสิบเจ็ดปี***** "คุณอยู่กับฉัน และฉันอยู่กับคุณ" อนาคินพูดอย่างมั่นใจ "คุณช่วยฉัน และฉันช่วยคุณ เราจะช่วยกันเสมอ เมื่อฉันอ่อนแอ คุณก็แข็งแกร่ง เมื่อคุณเหนื่อยล้า ฉันจะเป็นพลังของคุณ คุณคือแสงสว่างในความมืดมิดของฉัน คุณทำให้ฉันสมดุล คุณให้ความสงบสุขแก่ฉัน และทั้งหมดที่ฉันต้องการคือการให้สิ่งเดียวกันแก่คุณ"

“การตื่นขึ้นมาอย่างห้วนๆ ก็คงเป็นคำอธิบายที่สุภาพที่สุดแล้วสำหรับสิ่งที่อิซุคุต้องเผชิญเมื่อลืมตาขึ้นมา ด้วยเสียงกลองใหญ่ที่ดังก้องอยู่ในหัว ฟิล์มเหนียวเหนอะหนะที่เคลือบผิวหนัง และความเจ็บปวดอย่างทื่อๆ แรงๆ ที่ท้อง เขารู้สึกราวกับว่าพร้อมจะล้มลงตายได้ทุกเมื่อภายในเวลาไม่ถึงสามวินาทีหลังจากที่ลืมตาพร่าๆ ขึ้นมาครึ่งเดียว… ‘โอ้’ เขาคิดพลางงงงวย ‘ฉันอยู่ในถังขยะเหรอเนี่ย’ ” เมื่ออิซุคุตื่นขึ้นมาอย่างลึกลับในถังขยะหลังจากเดินกลับบ้านในวันหนึ่ง โลกทั้งใบของเขาก็เปลี่ยนไปตรงหน้าเขา ติดตามเขาไปพร้อมกับการต่อสู้และดิ้นรนเพื่อกลับไปสู่แสงสว่างของชีวิตที่สูญเสียไปด้วยความช่วยเหลือจากพลังลึกลับที่กำลังตื่นขึ้นภายในตัวเขา เขาจะสามารถเป็นฮีโร่ได้จริงๆ หรือไม่?...ผลงานชิ้นแรก เย้!!!

คลินต์คงจะมาช่วยแหละ จริงๆ ด้วย ถ้าไม่ติดอยู่แค่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ—แบบที่ทำให้แผนการที่ดีที่สุดพังทลายลงไป ก็ไม่ใช่ว่าคลินต์มีแผนอยู่แล้วนี่นา อย่างไรก็ตาม เรื่องทาสทั้งหมดนี้มันควรจะเป็นการลงโทษของโลกิ บางทีคลินต์อาจจะจู้จี้จุกจิกไปหน่อย แต่ดูเหมือนว่ามุกตลกจะตกอยู่ที่ตัวเขาเองมากกว่า

แม็กนัส เบลน ผ่านอะไรมาเยอะแยะมากมายในชีวิต และเกลียดการเป็นโอเมก้า เขาปกปิดเพศของตัวเอง รวมถึงสิ่งอื่นๆ ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเข้าใกล้ใคร ยิ่งกว่านั้นคืออัลฟ่า การมีชีวิตอมตะทำให้ชีวิตของเขาโดดเดี่ยวและยากลำบากมาก ผู้คนแสดงความรังเกียจเขาในหลายๆ เรื่อง แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องร่างกาย เขาช่วยอะไรไม่ได้เลยถ้าร่างกายของเขาทำปฏิกิริยาแบบนั้น เขาช่วยไม่ได้ที่เขาแตกต่าง เขาช่วยไม่ได้ที่เขาเป็นโอเมก้า แล้วเขาก็ได้พบกับนักล่าเงา นักล่าเงาที่ดูเหมือนจะห่วงใย อัลฟ่าที่แตกต่างจากที่เขาเคยเจอมาทั้งหมด เขาจะกล้าเสี่ยงหลังจากที่เคยเจ็บปวดมาหลายครั้งหรือไม่ ผู้เขียน Always

โลคิชอบเวลาที่คนคุกเข่าต่อหน้าเขา และนั่นไม่ใช่สัญญาณของคอมเพล็กซ์ที่โดดเด่นและหนักหน่วงหรือไง คลินท์ชอบที่จะไม่มีอะไรอยู่ในใจนอกจากเป้าหมายต่อไปของเขา และนั่นไม่ใช่สัญญาณของคอมเพล็กซ์ที่ยอมจำนนและหนักหน่วงหรือไง โลคิและคลินท์นอนด้วยกันระหว่างช่วงที่คลั่งไคล้เพราะเกสรดอกไม้ทางเพศ พวกเขาทั้งคู่ยอมรับว่ามันเป็นอุปสรรคที่ไม่พึงประสงค์และแย่มาก พวกเขายังคงเกลียดกันมากและสถานการณ์ก็ไม่ได้แย่ลงเลย ไปตายซะ หรือ : คุณจะทำอย่างไรเมื่อศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณกลายเป็นคนที่คุณขาดเขาไม่ได้ ? มุมมองของคลินท์จาก From The Top.

หลังจากที่พวกเขาทราบว่าโลคิรอดชีวิตจากการตกจากบิฟรอสต์ โอดินและธอร์ก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับยอทูนน์มากมายซึ่งพวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน และพวกเขาก็เชื่อว่าความบ้าคลั่งของโลคินั้นส่วนใหญ่เกิดจากการถูกกดขี่ข่มเหงธรรมชาติและเพศของโลคิในฐานะยอทูนน์ ธอร์ถูกส่งไปยังโลกเพื่อช่วยโลคิ นั่นคือสิ่งที่เขาจะทำ ไม่ว่าโลคิจะชอบหรือไม่ก็ตาม เหล่าอเวนเจอร์สที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นใหม่ก็ถูกดึงเข้ามาช่วย และการสร้างความสัมพันธ์ในทีมก็เกิดขึ้นในวิธีที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

ลมหายใจของเขาหอบถี่ติดขัด แต่เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้ ในขณะที่เงาปีศาจของตัวเองกำลังจะฟันลงไปบนผิวเปลือยเปล่าของไหล่ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของเว่ยอู๋เซี่ยน เขาครางออกมาเมื่อรู้สึกถึงบาดแผลเล็กๆ จากนั้นเมื่อมีดถูกยกขึ้น เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงความโล่งใจก่อนที่มันจะกลับมาอีกครั้ง ข้างๆ บาดแผลแรกในทิศทางที่ต่างออกไป แล้วก็อีกครั้งด้านล่างเป็นเส้นตรง เส้นเล็กๆ หลายเส้นในหลายทิศทางราวกับ…ราวกับอักขระ “อย่างที่ข้าบอก” ปีศาจครุ่นคิด ขณะที่เว่ยอู๋เซี่ยนตระหนักว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ “ข้าจะเขียนมันลงไปให้เจ้า” การโจมตีอย่างทารุณต่อศิษย์ของจวนเสวียนหลง ทำให้โลกการบ่มเพาะสะเทือน เว่ยอู๋เซี่ยนพยายามฟื้นตัว ในขณะที่คนอื่นๆ พยายามทำความเข้าใจข้อความที่น่ากลัวนั้น แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ปีศาจจะห่วงเรื่องการเมืองของนิกายกันล่ะ ระหว่างความก้าวร้าวที่เพิ่มขึ้นของเวินหรูฮั่น ความตึงเครียดที่คุกรุ่นในหมู่ศิษย์รับเชิญ และศพปีศาจลึกลับที่ยังคงปรากฏขึ้นทั่วทุกหนทุกแห่ง เว่ยอู๋เซี่ยนอยากจะเพิกเฉยต่อภาพหลอนที่น่าสับสนและน่ากลัวที่ปีศาจทิ้งไว้ให้เขา ถ้าเพียงแต่คำทำนายเยาะเย้ยของปีศาจไม่เป็นจริงทุกครั้ง

คุณรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในอากาศได้ไหม? คุณได้ยินเสียงคำรามของโลกขณะที่มันเคลื่อนตัวอยู่ใต้คุณไหม? ความร้อนแผดเผาของพายุที่กำลังจะมาถึงพุ่งผ่านร่างกายของคุณ - คุณกลัวอนาคตหรือไม่? คุณกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นหรือไม่? ล้อกำลังหมุน เอียง คุกคามที่จะล้มและแตกเป็นล้านๆ ชิ้น---ฉัน อีวนาสตี้ ไม่ได้ให้สิทธิ์ในการโพสต์หรือโฮสต์ผลงานของฉันบนเว็บไซต์หรือแอปของบุคคลที่สามใดๆ

หรือ ห้าครั้ง (ประมาณนั้น) ที่โทนี่คิดว่าเพื่อนร่วมทีมจะทิ้งเขาไว้ข้างหลัง และครั้งหนึ่งที่เขารู้ว่าพวกเขาจะไม่ทิ้งเขา

หลังจากความฝันของเขาพังทลาย อิซึคุไม่แน่ใจว่าเขายังมีอะไรให้มีชีวิตอยู่เพื่ออีกแล้ว แต่... เขาไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ ไม่ใช่ถ้าหากว่าจะทำร้ายคนที่เขารัก ดังนั้น เมื่อเขาตระหนักว่าคนที่ไม่มีพลังพิเศษนั้นไม่สามารถเป็นวีรบุรุษพลเมืองได้อย่างแท้จริง มันดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด! เขาจะสามารถช่วยผู้คนได้โดยไม่ต้องเป็นฮีโร่ และ ถ้าหากเขาต้องตายไประหว่างทาง... ก็ดีเหมือนกัน อย่างที่คัตซึกิพูดไว้ บางทีเขาอาจจะเกิดมาพร้อมกับพลังพิเศษในชาติหน้า ทั้งหมดที่คัตสึกิอยากทำคือขอโทษเดะ—ขอโทษอิซึคุ... แต่คำขอโทษที่ปราศจากการกระทำนั้นไร้ความหมาย ดังนั้นเขาจึงอาสาสมัครที่โครงการฟื้นฟูผู้ร้ายของฮีโร่ท้องถิ่น มันเป็นแผนที่สมบูรณ์แบบ: เขาจะได้ทำกิจกรรมเพื่อสังคม ได้เห็นว่าฮีโร่ตัวจริงทำตัวอย่างไร และเรียนรู้ที่จะเป็นคนดีขึ้น เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาเพื่อนหรืออะไรทำนองนั้น ช็อต้าทำงานคดีนี้มา 5 ปีแล้ว และทุกครั้งที่เขาคิดว่าพวกเขาสามารถล้มโรงงานผู้ร้ายได้สำเร็จ มันก็กลับมาแก้แค้นอีกครั้ง ตอนนี้ ด้วยการวิเคราะห์อย่างชาญฉลาดของเด็กสร้างปัญหา และจมูกที่ชอบยุ่งของแอมพลิไฟเออร์ที่เข้ามาแทรกแซงด้วยการติดต่อที่ช่วยเหลือได้แต่ก็น่าสงสัยว่าจะผิดกฎหมาย... เขาเริ่มเชื่อจริงๆ ว่าเขาสามารถล้มโรงงานผู้ร้ายได้ตลอดกาล สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือปกป้องเด็กๆ ที่ชอบยุ่งเหล่านี้ให้ปลอดภัย

เอดดี้ มอนสัน โตมาพร้อมกับความจริงที่โหดร้าย และเขาเรียนรู้ที่จะไม่ปรารถนาสิ่งที่เขาไม่มีทางได้มา ซึ่งก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ เพราะการใช้สิ่งที่มีให้เกิดประโยชน์สูงสุดก็ดีพอๆ กัน สตีฟ แฮร์ริ่งตัน แม้จะมีชื่อเสียงในฐานะคนที่ชอบหยอกล้อและคบกับหลายคน แต่เขามีนิสัยเสียที่ตกหลุมรักอย่างรวดเร็วและไม่เคยหายดีจริงๆ สตีฟ แฮร์ริ่งตัน แม้จะมีชื่อเสียงในฐานะคนที่ไม่ค่อยสังเกตเห็นอะไร และเป็นที่หมายปองของสาวๆ เขาก็ค้นพบบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับตัวเองเมื่อสี่ปีที่แล้วและรีบเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในกล่องที่เขาไม่คิดจะเปิดดูอีกเลย ซึ่งการที่วิลล์เปิดเผยตัวตนทำให้สตีฟต้องเปิดเผยบางสิ่ง (เพราะปัญหาของสตีฟจะต้องถูกจัดการรองลงมาจากการทำให้เด็กๆ รู้สึกปลอดภัยเสมอ) และสตีฟไม่ได้ตั้งใจให้เอดดี้รู้ แต่เขาก็รู้ และมันกลายเป็นประสบการณ์ที่ทำให้พวกเขารู้สึกผูกพันกัน (และมันทั้งดีและแย่ เพราะการมีเขาเป็นเพื่อนนั้นมากกว่าที่สตีฟหวังไว้ แต่ก็รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเล็กน้อยด้วย)

แพนซี พาร์กินสัน ตื่นขึ้นในโรงพยาบาลเซนต์มังโกโดยไม่สามารถจำบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญได้

ถ้าสตีฟซ่อนตัวลึกกว่านี้ ก้นของเขาคงอยู่ในนาร์เนียแล้ว

อะไรคือความแตกต่างระหว่างบ้านกับบ้านที่อยู่อาศัย? ง่ายๆ เลยคือ บ้านเป็นเพียงโครงสร้างที่เกี่ยวกับคุณลักษณะทางกายภาพเท่านั้น ส่วนบ้านที่อยู่อาศัยนั้นหมายถึงสถานที่ที่คุณรู้สึกว่าเป็นที่ที่คุณอยู่ เป็นสถานที่ที่คุณรู้สึกสบายใจ บ้านที่อยู่อาศัยอาจไม่ใช่บ้าน เช่นเดียวกับบ้านอาจไม่ใช่บ้านที่อยู่อาศัย ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ไม่ค่อยโอเคกับความจริงที่ว่า ด้วยสถานะทางการเงินในปัจจุบัน เขาควรอยู่กับเพื่อนร่วมห้องเพื่อที่จะยังคงอาศัยอยู่ในเมือง เนื่องจากเขาคิดว่ามันจะจำกัดภารกิจสไปเดอร์แมนของเขา แต่แล้ว โอกาสก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยชายลึกลับตาสีฟ้า เขาติดตามร่องรอย และในที่สุดเขาก็พบกับเวด วิลสัน หรือที่รู้จักกันในนามเดดพูล แต่ก่อนที่เขาจะพยายามหนี ปีเตอร์ก็พบว่าตัวเองติดอยู่ในกับดักที่น่าขันซึ่งเป็นเหมือนใยแมงมุมที่ทหารรับจ้างสร้างขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกสบายตัวขึ้นบนใยแมงมุม และเริ่มอยากเข้าใกล้ใจกลางใยมากขึ้น แต่แน่นอน เขาจะต้องเสี่ยงกับการเป็นสไปเดอร์แมน และเดดพูลก็ไม่สามารถถือว่า "มีเสถียรภาพ" ได้... เขาจะสามารถปกปิดเรื่องนี้ได้นานแค่ไหน? ทั้งหมดที่เขาต้องการคือสถานที่ที่เรียกว่าบ้านที่อยู่อาศัย

ลีไวเป็นคนงานทำความสะอาดโรงเรียนมัธยมปลาย และเขามั่นใจว่าเขาไม่สมควรได้รับความสุข ทั้งสองอย่างนั้นเขาโอเค

มันควรจะเป็นสัปดาห์แห่งความสนุกสนานที่อยู่ห่างไกลจากบ้าน ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีผู้ปกครอง เรย์ไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะต้องจบลงด้วยการอยู่คนเดียวในกระท่อมกับอัลฟ่าที่กำลังอยู่ในช่วงฮีท ยิ่งกว่านั้น อัลฟ่าคนนั้นยังเป็นอันธพาลที่ทำให้ชีวิตเธอเป็นนรกทั้งเป็นมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเธอไม่มีที่ไหนที่จะวิ่งหนีไป…

“นายมีปัญหาอะไร พอตเตอร์?” เขาบังคับตัวเองพูดออกมา ไม่รู้สึกสบายใจกับความใกล้ชิดเลยแม้แต่น้อย ยังไม่เลย “‘นาย’ เป็นปัญหาของฉัน” เขารำพึง ริ้วนิ้วเล่นกับเส้นผมสั้นๆ ที่ต้นคอของแดรโก้ และแดรโก้ ในเสี้ยววินาทีนั้น เอียงเข้าหา มัน ดวงตาปิดลง “หยุดหนีไปซะ แดรโก้” และแม้ในสภาพที่แทบจะไม่ชัดเจนนั้น แฮร์รี่ก็ฟังดูมั่นใจและอ่อนโยนจนแดรโก้ อยากเชื่อฟัง อยากหยุดหนี เขาอยากทำจริงๆ แต่ปัญหาคือ เขาไม่รู้วิธี ยังไม่รู้ แค่เรื่องราวปี 8 ที่แฮร์รี่หมกมุ่นมากกว่าเดิม เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เรื่องทั้งหมดสักครั้ง แต่รอนรู้ และทุกคนก็รู้ความจริง บเลสลึกลับเกินไป และแดรโก้แค่ต้องการอยู่คนเดียวและสูบบุหรี่อย่างสงบ นอกจากนี้ มันก็เป็นความผิดของจินนี่ แน่นอน อาจจะมีแพนซี่จัดการเรื่องนั้น หรือ .......ทำให้แย่ลง?

เขาต้องไปแตะแขนของแฮนเซ่น คอ หรืออะไรสักอย่าง เพราะเพียงแค่เสี้ยววินาที คอนเนอร์ยังอยู่ในโลกขาวดำอยู่เลย แล้วจู่ๆ ก็ระเบิดออกมา มีสีสันอยู่ทุกหนทุกแห่ง และทางเดินโรงเรียนที่คุ้นเคยและดูจืดชืดนั้น ตอนนี้จำไม่ได้แล้ว และที่นั่น ลงไปที่เท้าของเขา แฮนเซ่นนั่งอยู่ และคอนเนอร์ก็เห็นได้ชัดเจนว่าผิวหนังบนใบหน้าของเขาซีดกว่าแขนมาก และดวงตาที่หวาดกลัวของเขาก็เกือบจะเป็นสีเดียวกับเสื้อที่เขาใส่ และมันก็มากเกินไปจริงๆ

ดีนหายตัวไประหว่างการล่าตามปกติ หลังจากหกเดือนแห่งการค้นหาที่ไร้ผล กาเซียลกำลังกวาดล้างรังแวมไพร์อยู่ก็รู้สึกถึงสัมผัสของวิญญาณที่เขารู้จักดี ดีนที่เขาพบนั้นบอบช้ำ แทบจะไม่เหลือเค้าเดิม แต่กาเซียลจะไม่ปล่อยเขาไป ไม่ใช่โดยไม่ต่อสู้ พวกเขาอยู่ไกลจากบ้าน และแซมก็ไม่รับโทรศัพท์ แต่กาเซียลจะทำทุกอย่างเพื่อนำดีน วินเชสเตอร์ กลับมารวมกันทีละชิ้น

ฮักซ์ยิ้มให้กับภาพสะท้อนของตัวเอง มือลูบไปตามลำคอ ความรู้สึกที่ปั่นป่วน การกระทำ และความรุนแรงที่เป็นเบน โซโล ทำให้เขาสนใจอย่างที่สุด และไม่ใช่แค่เพียงเป็นเชื้อเพลิงสำหรับการร่วมรักทางเพศเท่านั้น เบนคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ฮักซ์ในความรอบคอบของเขาไม่ใช่ และฮักซ์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยากรู้อยากเห็นเสมอมา หรือก็คือ ฮักซ์ได้มากกว่าที่เขาต่อรองไว้กับคู่รักคนใหม่ล่าสุดของเขา

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่เชอร์รินฟอร์ด ไมครอฟต์ โฮล์มส์หันกลับไปใช้กลไกการรับมือแบบเดิมเพื่อให้ผ่านพ้นไปได้

อิซึคุ มิโดริยะอยากเป็นฮีโร่ แม้ว่าเขาจะต่อสู้กับอาชญากรรมอยู่แล้วก็ตาม การเป็นผู้พิทักษ์ความยุติธรรมที่ซ่อนตัวตนนั้นค่อนข้างเท่ และเขาได้ช่วยเหลือผู้คน แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันเป็น... "ตัวเขา" ที่ทำจริงๆ ร่างกายของเขาแตกต่างกันไป จิตใจของเขาแตกต่างกันไป บุคลิกของเขาแตกต่างกันไป... เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับตัวตนอีกแบบหนึ่ง แต่แบบนี้มันค่อนข้างสุดโต่ง นอกจากนี้ เขายังมีคำถามมากมายเกี่ยวกับสาเหตุและวิธีที่เขาเปลี่ยนไปได้แบบนั้น ตั้งแต่เขาถูกหมอคนนั้นที่พูดถึง 'เซนเซย์' ลักพาตัวไป เขาก็จะเปลี่ยนไปแบบนั้น กลายเป็นชายผมขาวที่มีความสามารถพิเศษมากมาย ไม่ มันจะดีกว่ามากถ้าได้กลายเป็นฮีโร่มืออาชีพอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เพื่อที่เขาจะได้หยุดการฝ่าฝืนกฎหมายและหยุดการเข้าไปพัวพันลึกเกินไป... มันรู้สึกดีกว่าที่จะเป็นแบบนั้น มากกว่าที่จะเป็นอิซึคุ มิโดริยะ

สองเรื่องราวเกี่ยวกับการไม่ยอมพูดว่า "ฉันรักเธอ" และอีกหนึ่งเรื่องราวเกี่ยวกับการพูดมันออกมาอยู่ดี ภาคที่ 1. 1984ภาคที่ 2. 1986ภาคที่ 3. 1988 ได้รับแรงบันดาลใจจากเพลง "Distance" ของคริสตินา เพอร์รี

จอห์นถูกเดฟทำร้ายมาสักพักแล้ว แต่เมื่อเดิร์กเข้ามาช่วยเหลือ เขาจะสามารถช่วยเหลือจอห์นและจัดการกับความยุ่งเหยิงนี้ได้หรือไม่?

ไม่มีใครเล่นเปียโนได้ดีเท่าไทเลอร์ โจเซฟ