แอสทาริออน (บอลดัวร์ส เกท)

Kabinde uyandığınızda şaşırmadınız - her zaman öyle oldu. Her zaferden, ölümden veya başarısızlıktan sonra, o beyin sömürgecisinin o iribaş yavrusunu gözünüze zorla soktuğu anda uyandınız. Seçilmiş üçlüyü sonsuz kere öldürdünüz, büyük beyni sayamayacağınız kadar çok kez yok ettiniz - daha da çok öldünüz! Ve yine de, ne yaparsanız yapın, her zaman en başta uyandınız. Herkes için yalnız bir varoluş, sonsuz aşkları ve ölümsüz dostlukları tekrar tekrar yeniden kurmak zorunda olmak. Aynı oyunu tekrar tekrar oynamak zorunda kalmak umutsuz bir neden gibiydi. Nasıl biterse bitsin sıfırlama. Sonsuz, yalnız bir işkence olduğunu düşündünüz. Ta ki belirli bir şeytanın aynı cehennemde acı çektiğini öğrenene kadar.

Son birlikte zaferinizin üzerinden on yıllar geçti. Onun yanında durduğunuz zamandan beri. Ayrılışınızdan sonra oldukça zor zamanlar geçirdi. Ama şimdi, eski dostlarınız düşmanlarınız olurken, Astarion sizin ona -ait olduğunuz yere- dönmenizin zamanı geldiğini düşünüyor. Onu gerçekten, her zaman tatmin eden tek şey.

Hiçbir şeyi yok. Vücudu bile değil. Bazen Cazador, metaforlarını biraz daha gerçekçi tercih eder - ancak Astarion'ın, bu özel cezanın bu kadar uzun sürmesinin amaçlanmadığından emin olduğunu düşünüyor. Onu yüzlerce mil uzakta ve görünüşte özgürken bile mülk olarak işaretledi. Hızlı ve sessizce halledeceğini düşünmüştü. Gururunu koruyabileceğini ummaktan daha iyisini bilmeliydi.

Tav bir pisliktir ve en kısa sürede Astarion'ı Gandrel'e teslim eder. Astarion, Cazador'un tekrar eline geçmesinden korkarak Baldur's Gate'e sürüklenir. Neyse ki onun için, belirli bir Kambion onun kaderiyle oldukça ilgileniyor gibi görünüyor. Raphael ona bir pakt sunar: hizmet karşılığında koruma. Elbette şeytanın kendi planları vardır, babasına inat bile olsa.

Tara, omzuna uçtu ve onunla birlikte aşağıya bakarak sahneyi izledi. “Görüyor musun?” diye fısıldadı. “Neyi…”“Görüyorum.” Yanaklarını onun yanaklarına sürttü, kuyruğu kamburlaşmış omuzlarının etrafına dolandı. “Ne anlama geliyor?”“Umut anlamına geliyor, Gale. Gerçek bir şey anlamına geliyor.” --- Gale, bir kehanet büyücüsü, ama eski ihtişamının sadece bir gölgesi. Aoife, geçmişinin acısıyla boğuşan, Antiklerin Yemini'nden bir paladin. Bir yıl önceki kadersel bir karşılaşmadan sonra Aoife'nin yolu, Su Şehri Büyücüsü'nün yoluna bir kez daha düşer. Ama bir araya gelirken, Gale'in küreyle olan talihsizliği ve Aoife'nin uzun süredir devam eden kederi, geçmişin üzerlerine düşürdüğü tek karanlık gölgeler değildir. Ve yakında kaderleri, Dokuma'nın iplikleri gibi birbirine karışır. Bu, ana oyun anlatısının yeniden anlatımı ve *çok* sayıda yeni olay örgüsüyle birlikte. Şimdi revize edildi ve genişletildi!

Bütün hayatın boyunca orgazm taklidi yaptın. Ve evet, Astarion ile ormanda geçirdiğin o gecede bile taklit ettin. Birkaç şişe şaraptan sonra gerçek ortaya çıkar ve Astarion durumu düzeltmek ister.

Astarion yıllardır gömüldüğü yerdeydi. ... Bu yerden ayrılma isteği, her zaman bu anlarda en güçlü oluyordu. Tekdüze, ağır, boğazını sıkıyor ve göğsünü sıkıştırıyordu, bu istekle dolup taşıyordu. Boş hissediyordu. Daha önce yalvarmanın, yakarmanın veya çığlık atmanın hiçbir faydası olmamıştı ama yine de işe yaramaz hıçkırıklar arasında tek bir kelimeyi zorla dışarı çıkarmayı başardı. "Lütfen." İlk kez biri cevap verdi.

Yeraltı, mantarlarla dolu. Patlayan mantarlar. Zehirli dumanlarla sizi boğan mantarlar. Sizi... doymak bilmez bir ateşe doğru spirale sokan mantarlar? Peki. Söz konusu mantar yamasına düşmesi Astarion'un suçu değildi. Ama en azından özverili druid oradaydı, yardım etmek için.

Hem özgürlüğe, hem intikam için, hem de güce ve beklenmedik bir şekilde aşka açlardı. Ama babası Bhaal'ı reddettiğinde ve Astarion'ın yükselişine yardım ettiğinde, onun sonsuzluk teklifiyle karşılaştığı sert bir reddiyetle karşılaştı; başka bir efendiye bağlı olmayı reddetti. On yıl sonra, gizemli bir mektup onu Baldur's Gate'e geri çekti ve onu gücün cazibesiyle cezbetti. Şehre dönen, geçmişinin gölgeleriyle yüzleşmeye hazırlandı; geçmiş seçimlerinin sonuçlarıyla yüzleşirken onu neyin beklediğinden emin değildi.

“Gülmeyeceğine söz ver? Yani, ölümsüzlüğüne yemin et?” “Ölümsüzlüğüme...” Astarion tükürürken boğuldu. “Neyime?” “Ölümsüzlüğüne?” Gale kafasını şaşkın bir köpek yavrusu gibi eğdi. “Vampir şeyinin bir sır olduğunu mu sandın?” “Şey... biraz?” Gale içtenlikle güldü. “Astarion, kendini göremesen de nasıl göründüğünü anlamalısın. Mükemmel saçların, göz kalemin ve deri ceket olayıyla, yetişkin halini hayal eden bir emo çocuğunun hayalindeki gibi görünüyorsun.” “Ben...” “Ayrıca, efsanevi güzelliğin yetersizmiş gibi, ceketinin cebinde her zaman bir kan şişesi taşıyorsun.” Astarion gözlerini kırptı, ama çabucak kendine hakim oldu, dudaklarında neredeyse yırtıcı bir sırıtış yayıldı, dişlerini artık saklamamasıyla vurgulandı. “Yani güzel olduğumu mu düşünüyorsun, büyücü çocuk?” Gale gözlerini devirdi, yanaklarındaki kızarıklığı gizlemeye çalıştı. “Elbette öyle, Astarion.” ~*Büyüyle Harmanlanmış Modern AU! Profesör Gale ve Kütüphaneci Astarion ile*~

Sebastian'dan esinlenerek Astarion, efendisini öldürür ve yavrularına dayattığı ölüm döngüsünü kırar. Önünde net bir yol olmaksızın, ailesiyle yeniden bir araya gelir ve yeni gece hayatına yerleşmesine yardımcı olurlar. Ebeveynlerinin teşvikiyle Baldur's Gate'te bir terzi dükkanı açar. Yıllar içinde ana yoldaşların her biriyle tanışır... ve şehirdeki bir konferans için daha "medeni" kıyafetler almak için gelen belirli bir iri elf'e aşık olur. (İlgili her bölümle birlikte daha sonra sanat bağlantıları yayınlanacaktır!)