การไว้ทุกข์

โปรดอ่านบทล่าสุดสำหรับการอัปเดตที่ค้างอยู่!

กรินเดลวัลด์ล่มสลายในปี 1950: ห้าปีที่เขายังคงมีอำนาจได้เปลี่ยนวิถีทางของประวัติศาสตร์ บริเตนผู้วิเศษที่หวาดกลัวภัยคุกคามต่อพระราชบัญญัติแห่งความลับ ตัดสินใจในช่วงปลายยุค 50 ที่จะผ่านกฎหมายการยึดครองผู้วิเศษที่เกิดจากมักเกิ้ล ซึ่งนำเด็กที่เกิดจากมักเกิ้ลไปจากพ่อแม่ของพวกเขาเมื่อเกิดเวทมนตร์โดยบังเอิญเป็นครั้งแรก เด็กๆ อาจได้รับการอุปการะหรือรับเลี้ยงโดยครอบครัวผู้วิเศษ หรืออาศัยอยู่ในบ้านสถาบันผู้วิเศษ บางครอบครัวเลือดบริสุทธิ์ก้าวไปไกลกว่านั้นและตัดสินใจที่จะอุปการะเด็กๆ ในกรณีที่พวกเขามีทายาทเพียงคนเดียว เพื่อทำหน้าที่เป็นพี่น้อง เพื่อน และตัวแทนในการลงโทษที่ถือว่ารุนแรงเกินไปสำหรับลูกๆ ของพวกเขาเอง หากเด็กที่เกิดจากมักเกิ้ลทำได้ดี พวกเขาก็คิดว่านั่นหมายความว่าพวกเขาได้รับสถานที่ของพวกเขาในโลกแห่งเวทมนตร์แล้ว เฮอร์ไมโอนี่ แกรนเจอร์เป็นเด็กเช่นนั้น ถูกเลือกตั้งแต่อายุยังน้อยให้เป็นเพื่อนของดรากอน มัลฟอย เธอเป็นเด็กที่เกิดจากมักเกิ้ลที่สมบูรณ์แบบ: สุภาพ ฉลาด และมีความสามารถ จนกระทั่งเธอเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์จึงมีคนเห็นศักยภาพของเธอ เธอได้กลายเป็นที่โปรดปรานของศาสตราจารย์คนหนึ่ง ซึ่งเห็นพลังของเธอในสิ่งที่มันเป็น ในขณะเดียวกัน ลูเซียส มัลฟอยก็กำลังยุ่งอยู่กับการเมืองของผู้วิเศษ ได้รับอิทธิพลจากการบงการอย่างบ้าคลั่งของน้องสะใภ้ *อัปเดตทุกสัปดาห์

ในฐานะลูกคนที่สามในบรรดาพี่น้องห้าคน ไสตล์ชินกับการเป็นรองเสมอ เขาอายุยี่สิบเอ็ดปี พูดมาก ผิวซีด และกระวนกระวาย และอาจจะเป็นคนที่ถูกมองข้ามมากที่สุดในครอบครัวที่มีความสามารถและหน้าตาดี ไม่เพียงเท่านั้น แต่บ่อยครั้งที่เขามักถูกรังแก เยาะเย้ย ถูกเปิดเผย (ในความหมายตรงตัว) และสุดท้ายก็ได้รับบาดเจ็บและมีรอยช้ำ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังมีคุณหมอเฮลคอยดูแลเขาหลังจากทุกอย่างจบลง แค่ฟิคเรื่องยักษ์ๆ กับคุณหมอ!เดเร็กและศิลปิน!ไสตล์ พร้อมด้วยสมาชิกตระกูลสทิลินสกี้เพิ่มอีกสองสามคนและกลุ่มเพื่อนที่ดีคอยช่วยเหลือกันพยายามจับคู่และทำให้พวกเขารักกัน

การเดินทางในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ทั้งหมดถักทอเข้าด้วยกันในคอลเล็กชั่นโอมาเกะนี้

“ไม่ ฉันไม่ทำหรอก คุณบังคับฉันไม่ได้หรอก สก็อตต์” “อย่าขี้ขลาดนักสิ คุณไม่อยากตายใช่ไหม นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้คุณปลอดภัยจากฝูงอัลฟ่า” “ทำไมไม่เป็นแดนนี่ล่ะ เขาเป็นเกย์จริงๆ น่ารักด้วย และไม่มองฉันเหมือนกับว่าเขาอยากจะปิดปากฉัน...ด้วยฟันของเขา” สไตส์เหวี่ยงแขนออกไปข้างหน้า สก็อตต์ส่ายหัวเป็นครั้งที่พัน “ทำไมต้องเป็นฉัน” หรือ วิธีที่สไตส์เปลี่ยนจากเกลียดเดเร็ค ไปอยากกอดเขา ไปเกลียดเขาอีก ไปจุ๊บแผลถลอกของเขา ไปเขียนบทกวี แล้วสุดท้ายก็ทุ่มเทชีวิตเพื่อช่วยเขา น่าขำจริงๆ ที่เรื่องราวมันลงเอยแบบนี้

หลังจากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในนิวยอร์กมาหลายปี ชีวิตของอเล็กซ์และเฮนรี่ก็กำลังไปได้สวย แต่ควีนแมรี่เป็นเงาที่คอยหลอกหลอนอยู่เสมอ เมื่อพระองค์ทรงเรียกเฮนรี่กลับไปอังกฤษเพื่อขอโทษจากความเห็นที่เขาแสดงความคิดเห็นในพอดแคสต์ เฮนรี่และอเล็กซ์จึงรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง แต่ก่อนที่พวกเขาจะทำการเปลี่ยนแปลงนั้น เครื่องบินของเฮนรี่ที่เดินทางกลับจากการขอโทษกลับตกในป่าแคนาดา ทำให้ทุกคนที่อยู่บนเครื่องเสียชีวิต หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่อเล็กซ์เชื่อ เขาหนีกลับบ้านที่เท็กซัสเพื่อพยายามเริ่มต้นชีวิตใหม่ และใหม่ และใหม่ ในที่สุดเขาก็ตั้งรกรากอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่บริษัทกฎหมายเล็กๆ แห่งหนึ่ง แต่จนกระทั่งเขาเข้าร่วมหน่วยดับเพลิงอาสาสมัครท้องถิ่น ชีวิตของเขาก็เริ่มกลับมาดีขึ้น แต่เฮนรี่ไม่ได้ตาย ในความพยายามที่จะทั้งกำจัด "อิทธิพลที่ทำให้เสียหาย" ของเขา แต่ยังคงปกป้องสายการสืบทอดจนกว่าฟิลิปจะมีลูก แมรี่ได้ซ่อนเขาไว้ลึกในพื้นที่ห่างไกลของออสเตรเลีย และก็อย่างที่รู้ๆ กันว่า พื้นที่ห่างไกลนั้นมักเกิดไฟไหม้บ่อยใช่ไหม? บางครั้งไฟไหม้รุนแรงมากจนต้องขอความช่วยเหลือจากนักดับเพลิงต่างชาติ... ---- เสร็จสมบูรณ์ที่ ~118k โพสต์ 2-3 ครั้งต่อสัปดาห์

หลังจากที่ล็อกกีพ่ายแพ้ คลินต์ก็เหลืออยู่เพียงลำพังไร้ซึ่งพ่อของเขา โทนี่และสตีฟจึงเข้ามาช่วยจัดการกับปัญหาต่างๆ

ออกซิเจนพลุ่งพล่านไปทั่วทุกหนแห่ง แต่ไคล์กลับหายใจไม่ออก ตลกดีไหมล่ะ? (หรืออีกนัยหนึ่ง: เมื่อเกมของเอริคเริ่มน่ากลัวขึ้น ไคล์จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเล่นตาม)

นานก่อนแมนฮัตตัน ฟิล คูลสัน ทำให้สองสายลับคนโปรดของเขาสัญญากับเขาบางอย่างในระหว่างความอลหม่านที่เป็นบูดาเปสต์ ถ้าเขาตาย พวกเขาต้องหาเชลลิสต์และทำให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรโง่ๆ พวกเขานั้นประหลาดใจมากกว่าเล็กน้อยเมื่อพวกเขาประสบความสำเร็จ A/N: สำหรับผู้ที่ติดตามอยู่ - ฉันได้ปรับเปลี่ยนไทม์ไลน์เล็กน้อย แต่ไม่มีอะไรสำคัญ สามารถอ่านได้อย่างอิสระ

ทุกครั้งที่โลกาวินาศ เซฟิรอธและคลาวด์ก็จะได้พบกัน ทุกครั้ง พวกเขาจะตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรเพื่อให้โลกาวินาศครั้งต่อไปดีขึ้นกว่าเดิม ทุกครั้งที่พวกเขาทำไม่สำเร็จ มีอะไรบ้างที่จะช่วยเพื่อนๆของคลาวด์ได้? จะหยุดเซฟิรอธจากการล่มสลายได้ไหม? จะทำให้พวกเขาทั้งสองได้พบกับตอนจบที่มีความสุขได้หรือไม่? หรือ: ตอนที่คลาวด์ สไตรฟ์ อายุ 11 ปี เขาขโมยรถกระบะของแม่ ขับไปที่ชินระ และขโมยสิ่งทดลองล้ำค่าชิ้นหนึ่ง ทั้งหมดเป็นเพราะฝันร้ายที่มีดวงตาสีเขียวเจาะลึกขอให้เขาทำเช่นนั้น เซฟิรอธไม่เหมือนใคร แต่คลาวด์คิดว่าเขาชอบเขา แม้ว่าการมาถึงของเขาในนีเบิลไฮม์จะเปลี่ยนทุกอย่างไปก็ตาม

มันเริ่มจากแค่ เคียะ แล้วก็ ดีลุก แล้วก็เวนตี้...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทั้งหมดที่คุณอยากทำก็แค่เล่นเกม แต่ตอนนี้คุณกลับมีสิ่งที่เรียกว่า "ตัวละคร" ที่กำลังค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา และคุณก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง หรือทำไม มันเกิดขึ้นได้ ทั้งหมดที่คุณทำได้ก็คือเล่นเกมต่อไป และหวังว่าพวกเขาจะไม่ทำให้เนื้อเรื่องพังมากเกินไป มันไม่ใช่ว่าพวกเขาจะอยู่กับคุณตลอดไปหรอก...ใช่ไหม?

หลายเดือนหลังจากเอาชนะเบลลาทริกซ์และฮอร์ครักซ์ของเธอ ดราโกและเฮอร์ไมโอนี่ในที่สุดก็มีโอกาสได้ใช้ชีวิตที่พวกเขาใฝ่ฝันมาตลอด—ด้วยกันให้โลกรู้ เลี้ยงดูครอบครัวที่สมบูรณ์แบบของพวกเขา โอกาสครั้งที่สองได้เบ่งบานสำหรับรอน ทำให้เขามีโอกาสได้สัมผัสกับความรักที่ไม่มีเงื่อนไขอย่างแท้จริง แฮร์รี่และธีโอยังคงก้าวผ่านความเศร้าโศกจากการสูญเสียคู่ชีวิตของพวกเขา ค้นพบความสุขในคนที่พวกเขาคาดไม่ถึง ต่อสายตาภายนอก ดูเหมือนว่าพวกเขาทุกคนหายจากสงครามและการหลอกลวงที่เกิดขึ้นแล้ว แต่จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากเสียงสะท้อนของการเสียสละของพวกเขาได้? ✨🌹ตอนนี้สมบูรณ์แล้ว🌹✨

หลังจากไรเชนบาค เรื่องสั้นเกี่ยวกับจอห์นและวิธีที่เขาจัดการชีวิตโดยปราศจากเชอร์ล็อก

ยอนดูไม่ใช่คนดีหรอก นรกจริง ๆ เขาไม่ใช่แม้แต่คนดีพอใช้ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้เด็กอีกคนตาย ไม่ใช่เพราะเขา มันน่าจะง่าย ๆ: คว้าปีเตอร์ ควิลล์มาเพื่อที่อีโกจะไม่ได้ งั้นแล้วทำไมในนรกยอนดูถึงได้จบลงด้วยไม่ใช่แค่หนึ่งแต่สองเด็ก? เด็กทีชัลลานั้นมาจากไหน? และทำไมในนรกยอนดูถึงได้ทำตัวเหมือนพ่อแม่ของพวกเขาอย่างนั้น?

ชาวอังกฤษกับชาวอเมริกันมาพบกันในร้านอาหารเล็กๆ ในนิวยอร์ก

กฎข้อแรกคือห้ามเรียกเขาว่า "จั๊กกี้" กฎข้อที่สองคือห้ามแตะหมวกของเขา กฎข้อที่สามคือห้ามพูดชื่อเธอ

ไบรแอนน์ไปเยี่ยมหลุมฝังศพของสามี และนึกถึงชีวิตที่พวกเขาร่วมกันมา

ดิ๊กชื่นชอบการไปร้านอาหารของเฟรดดี้เสมอ มันเป็นสถานที่พิเศษของเขาที่จะได้อยู่กับพ่อแม่ ที่พวกเขาจะได้สนุกสนานและเล่นด้วยกัน จนกระทั่งแน่นอนว่าเขาสูญเสียพวกเขาไปจากอุบัติเหตุที่น่าเศร้า หลังจากนั้น เมื่อดิ๊กถูกบรูซ เวย์รับเลี้ยง เขาก็บอกผู้ปกครองคนใหม่ของเขาว่าอยากไปร้านอาหารอีกครั้งหนึ่ง เพื่อไปดูหุ่นยนต์แอนิเมทรอนิกส์ และเพื่อ...วางอนาคต วัยเด็ก พ่อแม่ และอาจรวมถึงบาดแผลทางใจของเขาลง ดิ๊กเดินเข้าไปในร้านอาหารอย่างกระโดดโลดเต้นและร้องเพลงอย่างมีความสุข และเมื่อเขาออกมา? อืม... เขาไม่ได้ออกมา

ความตายของเคิร์ก และทุกสิ่งที่ตามมา

เจสซี่รักดอกไม้ซินเนีย

แบรดรอไบรอันหนึ่งสัปดาห์ แล้วสองสัปดาห์ แล้วสามสัปดาห์ ส่วนใหญ่ก็มีความหวัง แต่ก็กังวลใจอยู่เสมอ คนทรยศไม่สมควรได้รับงานศพ แต่คู่หมั้นอาจจะสมควร

ผู้ชนะคือรูปปั้นที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยปิดบังรอยร้าวด้วยหน้ากากมากเท่าที่จะทำได้ ผู้ชนะคือดาราที่ดูแข็งแกร่งแต่แท้จริงแล้วแตกสลาย ผู้ชนะคือผู้ที่ดูเหมือนจะไม่แตกหัก ผู้ชนะคือรูปปั้นที่พังทลายลงโดยไม่ทันตั้งตัวด้วยการกระทำเพียงเล็กน้อย ไฟเอาชนะหิมะ แต่ไฟที่สว่างไสวไม่ได้สร้างมาเพื่ออยู่ยั่งยืน แคทนิสสูญเสียทุกอย่าง พีตา พริม และแม่ของเธอตาย เกลทรยศเธอ เธอชนะ เธอเป็นผู้ชนะอีกครั้ง แต่ทุกอย่างต้องมีราคาใช่ไหม หิมะและคอยน์ตาย เธอชนะ การกบฏของเธอชนะ แต่ก็ไม่รู้สึกอย่างนั้น ฟินนิคก็นั่งอยู่ริมทะเล พยายามล้างสมอง เขาถูกทำร้ายด้วยสิ่งที่เขาสูญเสีย สิ่งที่เขาเห็น ครอบครัวของเขา ผู้ฝึกสอนของเขา แต่การกบฏจบลงแล้ว เขตต่างๆ อยู่ในสันติภาพ การกบฏถูกกวาดล้างไปอย่างรวดเร็วและพวกเขาก็มีความสุข แต่ฟินนิคจำไม่ได้ พวกเขาชนะ แต่ไม่ใช่จริงๆ แอนนี่ไม่มั่นคง เธอหลุดลอยไปสู่โลกที่ไม่แตกสลายและถูกทำลาย เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างแท้จริง พวกเขาชนะ แต่เธอไม่ใช่ โจฮันนาตาบอดเพราะความเจ็บปวดและความโกรธ พวกเขาชนะ ใช่แล้ว เฮย์มิทช์ดื่มเพื่อลืมจมอยู่กับแอลกอฮอล์ พวกเขาชนะ เชื่อต่อไป แต่ไม่จริง แต่พวกเขาก็หายดี

ถนนที่พวกเขาเดินทางมาแสนยาวไกลและยากลำบาก แต่พวกเขาก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว และเอาจริงๆ? มันก็ไม่ง่ายเลยสำหรับพวกเขา

พวกเขาทุกคนต่างมี ความทรงจำเกี่ยวกับชายหาด ยกเว้นชิโร่ ที่มีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับเลือด เรื่องราวเกิดขึ้นทันทีหลังจากตอนอาร์ค บัลเมอรา ของซีซั่น 1 และโดยพื้นฐานแล้วก็เป็นเพียงข้ออ้างสำหรับการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งและการพูดคุยของตัวละครมากมาย รวมไปถึงการที่พิ๊ดจ์แฮ็คดาวเคราะห์ด้วย

มาถึงนิวพรอวิเดนซ์หลังจากล่าช้าเป็นเวลานาน มิแรนดาพบจดหมายฉบับหนึ่งรออยู่ และได้เรียนรู้สิ่งที่เธอควรจะรู้ไปแล้ว

แทฮยองเบื่อสตรอเบอร์รี่อย่างสิ้นเชิงแล้ว

ไอแอนไม่เคยเข้าใจการขาดเรียนจากโดโจของบุชิเดรลจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสิ่งของที่เขานำกลับมา แต่การสืบสวนง่ายๆ ก็คงไม่เป็นไรใช่มั้ย? (สิ่งของใดๆ ที่จำได้ว่าเป็นของใครก็ควรคืนเจ้าของ)

หรือ: ผู้เล่นของฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอทำถูกต้องแล้วหรือเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่พ่อของเธอเสียชีวิตเพื่อปกป้องเธอ