การรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม

จดหมายจากบ้าน? จดหมายจากครอบครัว? เอาล่ะ แฮร์รี่ พอตเตอร์รู้ดีว่าเขาไม่ได้รับอะไรแบบนั้น แต่ถึงกระนั้น มันก็เริ่มต้นด้วยจดหมายจากเมืองเซอร์เรย์ ไม่ว่าเดอร์สลีย์จะมีอะไรจะพูด มันก็คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ดังนั้นแฮร์รี่จึงตั้งใจจะไม่สนใจมัน แต่เมื่ออาจารย์วิชาปรุงยาบังคับให้เขาอ่านจดหมาย แฮร์รี่ก็ถูกนำพาไปสู่เส้นทางที่เขาคงไม่เคยก้าวไปเอง มันจะเป็นปีแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ปีแห่งความเจ็บปวดอย่างสาหัส และปีที่แฮร์รี่ต้องเผชิญหน้ากับความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเขา แต่จากแหล่งที่มาที่ไม่คาดคิดที่สุด แฮร์รี่ พอตเตอร์จะได้มีโอกาสได้รับสิ่งที่เขาไม่เคยรู้จัก: ครอบครัว ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องราวในปีที่หก ตามหลังเรื่อง ออร์เดอร์ ออฟ เดอะ ฟีนิกซ์ และไม่สนใจเหตุการณ์ในเนื้อเรื่องหลักใดๆ ที่เกิดขึ้นหลังเล่ม 5 คำเตือน -- ความคิดเห็นอาจมีการสปอยล์อย่างหนัก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน!

"นั่นคือ ฟล็อตตี้ หรืออย่างน้อย นั่นคือสิ่งที่ผมเรียกเขา เด็กบ้าๆคนนั้นไม่ยอมบอกชื่อให้เราฟัง" ดรีมพูดต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และวิลเบอร์ที่อยู่ข้างเทคโนก็เริ่มหัวเราะเสียงดังเหมือนจะตาย "ผมคิดว่าเขาอายุสิบสองหรือสิบสามปี มีเวทมนตร์ลม เขาเร็วและปากเสียมาก ขาดสารอาหารอย่างรุนแรง ตาบอด-" "รอเดี๋ยว ตาบอด?" เทคโนมองจอสือสารยิ่งขึ้น วิลเบอร์หยุดหัวเราะ "แล้วเขาแอบหนีพวกนายได้ยังไง?" "ใช้กระแสลมเหมือนหนวด ผมคิดว่านะ" ลมหายใจของดรีมเริ่มหอบหนักขึ้นขณะที่เขาวิ่งต่อไป "มันทำให้เขารู้ว่าสิ่งต่างๆอยู่ที่ไหนเกี่ยวข้องกับเขา เขาไม่ค่อยทำได้ถูกต้องเสมอไป บางครั้งก็มีช่องโหว่ใหญ่พอที่จะรู้สึกเหมือนทางหนี และเขาก็ชนเข้ากับกำแพง หรือเขาไม่เข้าใกล้พื้นมากพอและสะดุดสิ่งของ เขาอ่า-" ดรีมพลิกจอสือสาร และเทคโนก็กระพริบตาเมื่อแบดบินผ่านอากาศไปพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องตลอดทาง "เขาลื่นไหล" --- TLDR: บลายน์ดินนิตมีเวทมนตร์ลมและได้เป็นบุตรบุญธรรมของราชวงศ์จักรวรรดิแอนตาร์กติก

นี่คือโลกที่เส้นทางของโมบและเรเก็นไม่เคยมาบรรจบกัน โลกที่โมบวัย 10 ขวบได้รับคำแนะนำทางจิตจากเคจิ โมกามิ อดีตบุคลิกภาพทางโทรทัศน์ผู้สูงอายุ โลกที่เรเก็นทำตามแผนการปิดกิจการบริษัทสปิริตแอนด์ซัช และโลกที่พลังอันโหดร้ายของโมบบังคับให้เขาเผชิญหน้ากับความอันตรายที่แท้จริงของตัวเอง เด็กชายชิเกโอะ คางเงยามะ วัย 10 ปีหายตัวไป ร่องรอยหายไปอย่างรวดเร็ว คดีของเขากลายเป็นฝุ่นละอองในแฟ้มคดีของตำรวจในฐานะคดีลักพาตัวที่ยังไม่คลี่คลาย สี่ปีต่อมา เหตุการณ์ต่างๆ นำพาให้เส้นทางของเขามาบรรจบกับอาราตะกะ เรเก็น นักทรงจิตปลอมที่ผิดหวังและไร้ความสำเร็จกลายเป็นนักสืบปลอม เรเก็นพบว่าตัวเองรับมือไม่ไหวกับการดูแลผู้รอดชีวิตจากการถูกทารุณกรรมที่ด้วยเหตุผลที่ไม่อาจเข้าใจได้ ถูกสอนให้เชื่อว่าการมีอยู่ของเขาเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างน่ากลัว…

แทนที่จะเป็นสถานีตำรวจ เพื่อนของคัตสึกิพาเขาไปที่โรงพยาบาลหลังจากช่วยเขาจากคนร้ายบาดแผลของเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้การรักษามีความสำคัญน้อยลงเนื่องจากมันจะเกิดขึ้น Best Jeanist ก็ถูกนำไปที่โรงพยาบาลนี้เช่นกันหลังจากการโจมตี บางครั้งทางเลือกเล็ก ๆ มีผลกระทบอย่างมากต่อวิธีการเล่นของเรื่องราว ---------------Aka: นักช่างจีนที่ดีที่สุดได้รับลูกชายประกอบด้วย: การพูดอย่างจริงจังเกี่ยวกับการล่วงละเมิดและรอยแผลเป็นทางอารมณ์ ในที่สุดผู้ใหญ่คนหนึ่งก้าวขึ้นมาและพยายามช่วยคัตสึกิ ฉันจะออกไปเกี่ยวกับเทศกาลกีฬาเพราะฉันยังไม่ผ่านไป ฮีโร่โปร-ฮีโร่กำลังแชทเป็นกลุ่ม และในที่สุดคัตสึกิก็มีโอกาสเรียนรู้วิธีทำตัวดี

"'สป็อค' จิมหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกท่วมท้นกับท่าทีนั้น—แทบไม่เชื่อว่าสป็อคจะรู้จักเขาดีขนาดนี้ ว่าสป็อคเริ่มทำการค้นคว้าแล้ว และว่าสป็อคไว้ใจจิมกับสมาชิกของเผ่าพันธุ์ที่ใกล้สูญพันธุ์ของเขาเอง" เมื่อจิมคิดจะรับเลี้ยงเด็กวัลแคนอายุแปดขวบ สป็อคก็เสนอทางออกที่สมเหตุสมผลต่อปัญหาความเป็นมนุษย์ของจิม นั่นคือ การแต่งงานกับพลเมืองวัลแคน

ทอมมี่รู้ตัวว่าการพาเหล่าร้ายที่กำลังเสียเลือดเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ของเขาตอนตีสามนั้นอาจเป็นความคิดที่แย่มากไปหน่อยแล้วก็สายเกินไปเสียแล้ว หรือ ทอมมี่เป็นพลเมืองที่เหนื่อยล้าอย่างมากที่อยากจะอยู่ให้ไกลจากเหล่าร้ายและเหล่าฮีโร่ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ (ถึงกระนั้นเขากลับเป็นเหมือนแม่เหล็กดึงดูดพวกเขา) หรือ หรือ ผมกำลังตามความหลงใหลและเขียนเรื่องเกี่ยวกับเหล่าร้าย!SBI และเรื่องของทอมมี่พลเมืองกึ่งๆ (:

“นี่ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ใช่ไหม” “ใช่…” “นี่หมอเหงียนนะครับ ขอโทษด้วยนะครับ แต่ป้าของคุณประสบอุบัติเหตุ และเราต้องการให้คุณมาที่โรงพยาบาลควีนส์ เมโมเรียลโดยเร็วที่สุด” ชีวิตของปีเตอร์พังทลายลงเพราะสายโทรศัพท์สายหนึ่ง บุคคลสุดท้ายที่เขาคาดไม่ถึงเป็นผู้ช่วยเขาเก็บกวาดเศษซาก

เจสัน ท็อดด์ถูกลักพาตัวตอนอายุเก้าขวบและได้รับตัวเลือกสองอย่าง ทำงานเพื่อแลกกับการยังชีพ หรือถูกบังคับให้ทำงานเพื่อแลกกับการยังชีพ ชีวิตของเขาไม่น่าพึงพอใจ แต่เจสันเป็นนักสู้ และสาบานว่าเขาจะไม่ยอมให้ความทุกข์ยากรอบตัวเขาทำลายตัวตนของเขา หรือความฝันที่จะเติบโตขึ้นและไปเรียนที่วิทยาลัย ความฝันเหล่านั้นเริ่มชัดเจนขึ้น เมื่อโสเภณีผู้โง่เขลาของเขาพยายามให้เช่าเขาไปให้กับบรูซ เวย์น์ คนโง่เขลาผู้นั้นไม่เคยเดาได้เลยว่าเขาคือแบทแมนเอง จริง ๆ แล้ว แม้แต่เจสันเองก็ไม่ได้คิดออกในตอนแรก และแบทแมนก็รับเขาเป็นลูกบุญธรรมไปแล้ว

ถ้าหากแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ เป็นเด็กที่เงียบขรึมและมีความคิดรอบคอบล่ะ? ถ้าหากแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ เป็นสมาชิกของบ้านสลิธีรินล่ะ? ถ้าหากผู้คนยังจำได้ว่าแฮร์รี่เป็นลูกชายของเจมส์—แต่ก็เป็นลูกของลิลลี่ด้วย?

“ไม่ต้องห่วง สก็อตต์เล่าทุกอย่างให้ฉันฟังแล้ว” คิระรับรองพร้อมรอยยิ้มสดใสผ่านวิดีโอแชท “คุณกับเดเรกเหรอคะ? ฉันคงน่าจะเดาได้ ฉันเคยคิดว่ามันอาจจะเป็นโครา แต่เดเรกเป็นคนมองคุณแบบที่ฉันเคยมองคุณ” สไตส์หน้าแดงเล็กน้อย “มันยังใหม่ๆอยู่ แต่ใช่ค่ะ ฉันชอบเขาจริงๆ เขา...” สวยงาม อดทน ฉลาด ซื่อสัตย์เจ็บปวด น่ารัก “...เป็นคนบ้าๆ บอๆ เลยล่ะ” คิระหัวเราะอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อเธอสงบลง เธอก็ตอบว่า “ใช่ค่ะ หัวใจและดวงดาวน้อยๆ ในดวงตาของคุณบอกอะไรที่ต่างออกไป” หรือ สไตส์ย้ายจากวิถีชีวิตที่ว่องไวและหรูหราของลอสแอนเจลิสไปยังเมืองเบคอนฮิลส์ เมืองที่เงียบสงบและปกคลุมไปด้วยหมอก เพื่อให้พ่อของเขาได้เป็นนายอำเภอคนใหม่ เมื่ออายุได้สิบห้าปี เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจบปีแรกของมัธยมปลาย (โดยการหลบซ่อนตัว) จนกระทั่งเขากลายเป็นเบโยนเซ่แห่งวงการเหนือธรรมชาติ และโดยที่เขาแทบไม่ได้พยายามอะไรมากนัก เขาก็ดึงดูดความสนใจจากหนึ่งในตระกูลหมาป่าที่มีชื่อเสียงที่สุดในทวีปอเมริกาเหนือ ทุกอย่างเริ่มต้นจากของเล่นตุ๊กตา (หลายตัว) 🍉 เรื่องนี้ถูกยกเลิกไปแล้ว โปรดอ่านด้วยความเสี่ยงของคุณเอง 🍉

ตั้งแต่ยังเด็ก อิซึคุต้องซ่อนพลังควาามสามารถของตัวเอง ตอนแรกเขาทำเพราะพ่อขอ เพราะมันเป็นสิ่งพิเศษที่เขาแบ่งปันกับพ่อ ไม่นานนักเขาก็เริ่มซ่อนมันด้วยความอับอาย เมื่อเขาได้พบกับไอดอลของเขา ออลไมท์ อิซึคุตัดสินใจว่าเขาไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนั้นต่อไปได้อีกแล้ว เขาต้องกำจัดพ่อผู้ร้ายกาจของเขา ออลฟอร์วัน ไม่ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม โดยพื้นฐานแล้ว ฉันดูทฤษฎีแฟนๆ เกี่ยวกับ ดร.ซูบาสะ ออลฟอร์วัน และอิซึคุ แล้วก็ตัดสินใจว่า 'เฮ้ ฉันอยากเขียนฟิค!' อาร์คแรกเสร็จสมบูรณ์แล้ว! และสามารถอ่านได้เป็นฟิคแบบสแตนด์อะโลน แต่ทำไมต้องทำอย่างนั้น ในเมื่อยังมีอีก? ตอนที่ 1-30: อาร์คแรก ก่อนเข้า UA [เสร็จสมบูรณ์แล้ว]ตอนที่ 31-??: อาร์คที่สอง ปีหนึ่ง

หลังจากนรกทั้งปวงที่เกิดขึ้นกับอัลตรอนและข้อตกลงโซโคเวีย โทนี่ไม่ตำหนิทีมที่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย เพื่อชดเชยความผิดพลาดในอดีต โทนี่หายตัวไปในห้องแล็บของเขาและมุ่งมั่นที่จะใช้เงินและสมองของเขาเพื่อจัดหาเทคโนโลยีสุดล้ำให้กับอเวนเจอร์สมากกว่าที่พวกเขาต้องการเสียอีก ด้วยการทำเช่นนี้ เขาจึงไม่ต้องกังวลกับใบหน้าเคร่งขรึมของสตีฟ สายตาเกลียดชังของบัคกี้ หรือความรำคาญเย็นชาของคนอื่นๆ เป็นเวลาหกเดือนเต็มที่สูตรนี้ได้ผล แต่แล้วโชคชะตาก็ตัดสินใจที่จะเป็นเหมือนโลกิ และโทนี่ไม่แน่ใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ภายในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ เขาก็มีลูกเข้ามาในชีวิตอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากซาสึเกะสุดทนเป็นครั้งที่สองและทำลายหมู่บ้าน (อีกครั้ง) นารูโตะและจิไรยะทนไม่ไหวกับความยุ่งเหยิงมโหฬารที่โลกกลายเป็นอย่างนี้ ด้วยการประทับตราและการเดาเล็กน้อย ทั้งสองคนจึงรวมพลังและกล่าวคำอำลาต่อช่วงเวลาของพวกเขา แล้วกระโดดกลับไปในอดีต สามนินจาในตำนานรู้สึกดีขึ้นมาก อายุยี่สิบเอ็ดปีและแข็งแรงสมบูรณ์ แต่สำหรับนารูโตะ...ไม่ค่อยดีนัก ทำไมน่ะเหรอ? เพราะเขาอายุเก้าขวบและตัวเตี้ยไงล่ะ Mina/Naru

ไม่นานเสียงฝีเท้าหนักๆ ของอุ้งเท้าขนาดใหญ่บนพื้นก็เข้าหูเจ้าลูกหมา และไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม มันก็พุ่งทะลุพุ่มไม้เหมือนหมีตัวฉกาจ เสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวสะเทือนไปถึงกระดูกของทอมมี่ เงาสีแดงและสีมะฮอกกานีพุ่งผ่านเขาไป แต่ร่างนั้นก็หยุดเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันไปหาหมาป่าสีทอง ทอมมี่แทบจะหลบการกระโจนครั้งแรกของเทคโนไม่ทัน ไม่มีทางที่เขาจะทำได้อีกครั้ง หรือ ทอมมี่เป็นลูกหมาป่าผู้ย้ายมาอยู่เมืองใหม่และโชคร้ายที่ดึงดูดความสนใจจากฝูงหมาป่าที่ปกครองเมืองนั้น (ชื่อเรื่องจาก: Run Boy Run โดย Woodkid)

เมื่อนารูโตะถูกลักพาตัวไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนอายุสามขวบ คะคาชิก็เบื่อหน่ายกับเรื่องบ้าๆ นี้เต็มที เขาไปตามนารูโตะกลับมา บอกโฮคาเงะไปตามทาง (อย่างสุภาพ เพราะเขาไม่ได้อยากตาย) แล้วก็เลี้ยงดูเด็กคนนั้นเอง หรือก็คือ พยายามเลี้ยงดู และภูมิใจเมื่อไม่มีการระเบิดเกิดขึ้นมากเกินไป แล้วทุกคนก็เริ่มลอกเลียนแบบเขา และมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่โต

การตัดสินใจอุปการะเด็กชายของอิโนะอิจิเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นฉับพลัน แต่เขาก็ยืนหยัดในสิ่งที่ทำ และเขาก็ภูมิใจในตัวลูกทั้งสองคนมาก แม้ว่าพวกเขาจะทำให้เขามีผมหงอกก็ตาม หรือ วิธีที่นารูโตะที่ได้รับการฝึกฝนจากยะมานากะเข้ามาและทำลายภาพลักษณ์ของซาสึเกะอย่างมีความสุข เพราะการบำบัดแบบเดิมๆนั้นไม่ค่อยได้ผลดีนัก และจากนั้นก็พิสูจน์ให้เห็นว่าแม้แต่คนที่มีความสามารถที่สุดก็ยังโง่เขลาได้เมื่อพูดถึงเรื่องความรัก

รวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับซากุโอรุและครอบครัวของพวกเขา หลายเรื่องมีคาคาชิตอนเด็ก และบางเรื่องมีลูกอุปการะหลายๆ ตัว

“นี่จะเป็นเรื่องดีสำหรับคุณนะคะ โทมัส” “คุณผู้หญิง ถ้าคุณเรียกฉันว่าโทมัสอีกครั้ง มันจะไม่เป็นเรื่องดีสำหรับพวกเราทั้งคู่หรอก” หรือ: ทอมมีอายุ 17 ปีเมื่อเขาไปอยู่กับฟิล และเขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำอย่างไร

แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และจอร์จ กำลังดิ้นรน ชีวิตของพวกเขาไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาหวังไว้หลังจากชนะสงคราม กระทรวงไม่ได้เปลี่ยนแปลง มันยังคงคอร์รัปชั่นเหมือนเดิม จอร์จไม่เคยหายจากความตายของเฟร็ด และทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่กำลังเผชิญกับการหย่าร้างในแต่ละชีวิตคู่ของพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่มีแผน มันเสี่ยงและอาจทำให้พวกเขาตาย: กลับไปทำมันใหม่อีกครั้ง แต่ให้ดีกว่าเดิมและช่วยชีวิตบางคนไปด้วย

จิมเขียนนิยายโรแมนติกเพื่อพิสูจน์ว่าเขาทำได้ จากนั้นมีคนปล่อยมันลงบนเซิร์ฟเวอร์ Starfleet ของสาธารณะ และทันใดนั้นเรื่องราวความรักระหว่างมนุษย์และวัลแคนสุดอับอายและอ่อนไหวของเขาก็แพร่กระจายไปทั่ววิทยาเขต โชคดีสำหรับจิม ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นผู้เขียน แต่น่าเสียดายสำหรับจิม มีคนส่งต่อนิยายเล่มนี้ไปยังเจ้าหน้าที่สถานทูตวัลแคน ตอนนี้ชาววัลแคนทุกคนในซานฟรานซิสโกกำลังประเมินข้อดีเชิงตรรกะของการมีคู่ครองมนุษย์ใหม่ สป็อคอ่านนิยายโรแมนติกระหว่างมนุษย์และวัลแคนเพราะเขาแทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทันใดนั้น เขาถูกครอบงำด้วยความต้องการที่จะหาผู้เขียน ตรวจสอบความเป็นอยู่ที่ดี และแนะนำพวกเขาในเรื่องพันธะการผสมพันธุ์ของวัลแคน โชคดีสำหรับสป็อค มันไม่นานนักที่จะระบุผู้เขียนได้ว่าคือจิม เคิร์ก แต่น่าเสียดายสำหรับสป็อค จิมหมดสติและล้อมรอบด้วยชาววัลแคนผู้สนใจที่อ่านหนังสือเล่มนี้ด้วย

เสวียนหยวนมีชีวิตเริ่มต้นที่ยากลำบาก จากนั้นเขาก็เหมือนถูกเสวียนชิงцюรับเลี้ยงดู ซึ่งเสวียนชิงцюต้องการใครสักคนมาช่วยปรับปรุงความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลอย่างที่สุด โชคดีที่เสวียนหยวนเก่งมากในการเข้าใจผู้คนและสิ่งที่พวกเขาต้องการ! เสวียนชิงцюตัดสินใจไม่ได้ว่าเขาเสียใจที่อ้างว่าปีศาจตัวป่วนนี้เป็นของตนเองหรือไม่ แต่ตอนนี้เสวียนหยวนอยู่ที่นี่แล้ว เขาจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด ต้องแงะออกจากนิ้วมือที่เย็นชาและตายแล้วของเสวียนชิงцюก่อน ในขณะเดียวกัน หลัวปิงเหอแค่ติดอยู่ในความปั่นป่วนของทั้งคู่และพยายามที่จะไม่ถูกดึงลงไป (หรือ ดราม่าแห่งความผิดพลาดพร้อมช่วงเวลาตลกๆ สำรวจความสัมพันธ์ที่เติบโตขึ้นระหว่างคนขี้โมโหที่ไม่ให้อภัยที่มีปัญหาอย่างร้ายแรงกับเด็กที่บาดเจ็บซึ่งแค่อยากสอนเขาว่าครอบครัวหมายถึงอะไร (และอาจจะเรียนรู้ด้วยตัวเอง))

ทอมมีเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่สามารถตั้งใจฟังได้ และไม่เคยอยู่นิ่ง เขาตบมือ กระแทกคนอื่น และไม่เคยมีเพื่อนสนิท เขาเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้งและหลงทางในระบบการอุปการะ เขาเพิ่งถูกส่งไปอยู่กับครอบครัวใหม่ ทอมมีรู้ว่ามันเป็นยังไง เขาไม่เคยอยู่ได้นานหรอก เพราะไม่มีใครอยากได้เด็กเอาแต่ใจแบบเขา ทำไมบ้านหลังนี้ถึงจะต่างออกไป? - หรือ: เรื่องราวการอุปการะแบบ sbi ที่เราคุ้นเคย แต่เน้นที่เด็กที่มีความผิดปกติทางระบบประสาทที่มักจะหลงทางในระบบ

อิซึคุกลายเป็นเด็กกำพร้าตอนอายุสี่ขวบและถูกส่งเข้าสู่ระบบการดูแลเด็กกำพร้าของญี่ปุ่น หลังจากความพยายามหลายครั้งที่ล้มเหลวในการหาบ้านที่อบอุ่นและสถานการณ์ที่โชคร้ายบางอย่าง เขาจึงจบลงที่ถนน ในที่สุด วีรบุรุษพลเรือน เดคุ ก็ปรากฏตัว อีเรเซอร์เฮดต้องได้รับความไว้วางใจจากเขาเพื่อนำเดคุกลับไปสู่ด้านที่ถูกต้องของกฎหมาย อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาทำได้ เด็กชายที่ไม่ไว้ใจแต่มีจิตใจบริสุทธิ์คนนี้อาจมากกว่าที่ไอซาวะ โชตะจะรับมือได้

วิลเบอร์ไม่ได้ดูเหมือนเด็กที่ "ดื้อ" เลย พูดตามตรง เขาเหมือนเด็กที่กำลังดิ้นรนเพื่อให้ถึงวันเกิดปีต่อไปของตัวเองมากกว่า ในเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่ๆ ซีดๆ มีรอยช้ำที่แขน และริมฝีปากแตกที่ยังไม่หายดี เขาไม่เหมือนกับเด็กหัวรุนแรงตัวน้อยที่ฟิลระวังเก็บของมีคมไว้ให้หมดอย่างที่คิดเลย เหมือนเหยื่อภัยพิบัติทางธรรมชาติมากกว่า ราวกับว่าเขาใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่บนหลังคาหนีน้ำท่วม แล้วก็ถูกพายุหมุนพัดพาไป แต่การเอาไว้มีดไปเก็บไว้ก็ยังเป็นความคิดที่ดีอยู่ดี เด็กคนนี้ดูเหมือนจะสะดุดล้มขณะทำแซนด์วิช" หรือ: ฟิลรู้สึกพร้อมที่จะเป็นครอบครัวอุปถัมภ์ สปอยเลอร์: เขาไม่พร้อม น้อยกว่าพล็อตเรื่องและมากกว่าความรู้สึก นอกจากนี้ ก็บ้าไปเถอะ! แคนนอน! แดดซ่า! ฉันอยากให้ฟิลเป็นพ่อที่ดี!(ชื่อเรื่องมาจาก "Ready Now" โดย Dodie Clark)

"สวัสดี คริส" เสียงหวานๆ จากด้านหลังร้องขึ้น ความสนใจของคริสหันไปหาผู้บุกรุก ปืนของเขารูดออกมาจากซองแล้วเล็งไปที่ผู้บุกรุก — เด็กชายคนหนึ่งดูเหมือนจะผมสีน้ำตาลแดงถักเปีย สวมแจ็คเก็ตสีแดง และมีดวงตาที่ฉลาด เขาใส่หน้ากากกันแก๊ส แต่คริสสามารถบอกได้จากวิธีที่ดวงตาของเขาหรี่ลง รอบๆขอบตา วิธีที่ทรายที่ถูกแดดเผาปั่นป่วนอยู่ในม่านตาของเขา ว่าเขากำลังยิ้มอยู่ คริสเหนี่ยวไกปืน "แกฆ่าพ่อฉัน" เขาพูด "ขอโทษนะ แต่เขาสมควรได้รับมันอย่างที่สุด" คนแปลกหน้าเห็นด้วยด้วยความจริงจังที่ร่าเริง "นี่แกมาทำอะไรในบ้านฉัน" คริสถาม เด็กคนนั้นนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างในห้องทำงานของคริส อย่างไม่ใส่ใจราวกับว่านี่เป็นสิ่งที่เขาทำทุกวัน ราวกับว่าพวกเขารู้จักกัน "ฉันแค่สงสัย" เด็กพูดเบาๆ ความสนุกสนานที่อบอุ่นปนกับความยอมจำนนที่แปลกประหลาด "ว่าคุณจะรู้สึกอย่างไรกับการจัดการพวกนาซี" [หรือ: เรื่องที่สไตส์ย้อนเวลากลับไปและทำทุกอย่างให้ยุ่งเหยิง]

สำหรับเฟรมิเนต์ การรับแรงปะทะของสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นการโจมตีด้วยกรดที่มุ่งเป้าไปยังเจ้านายของสปินา ดิ โรสูลานั้น เป็นเพียงการตัดสินใจในเสี้ยววินาทีเท่านั้น เขาจะไม่เรียกตัวเองว่าวีรบุรุษไม่ว่าจะด้วยวิธีใดๆ—เขาขี้ตกใจ อ่อนโยน และน่าสมเพชอย่างน่าเศร้าในเกือบทุกระดับ—และเขาจะไม่บอกว่าเขาใช้ชีวิตด้วยเจตนาอันสูงส่งและมีคุณธรรมเช่นกัน -แต่เมื่อความต้องการที่จะช่วยเหลือผู้อื่นมาถึงเขา เขาจะไตร่ตรองเพียงเล็กน้อย นั่นเป็นสิ่งที่คนดีควรทำ และเฟรมิเนต์ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะเป็นคนดี (ถึงกระนั้น บางทีเขาควรให้ความสนใจกับสิ่งที่ถูกสาดมากกว่านี้) หรือ เฟรมิเนต์ละลายกลายเป็นน้ำ นั่นน่าจะเป็นจุดจบของเรื่องแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามหาสมุทรจะไม่ยินดีที่จะปล่อยเขาไปง่ายๆ (HydroDragonHatchling!Freminet)

งั้นนี่คือสิ่งที่สไตส์ทำ เขาโกหกนอนอยู่บนเตียงของสก็อตต์และรอให้เมลิสสาบอกว่าเธอพบคนที่จะเอาสิ่งนั้นออกจากตัวเขา เพื่อรักษาเขาจากความผิดปกติและความเลวร้าย และเขาก็ฝัน พระเจ้า เขาฝัน เขาฝันถึงไฟและท้องที่บวม และฉากในหนังเอเลี่ยน การให้กำเนิดสุนัขจิ้งจอกผ่านท่อปัสสาวะของเขา ทุกอย่างที่น่าสยดสยอง เขาคิดว่าหัวของเขาเป็นสถานที่ที่แย่มาก เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าท้องของเขาจะดีกว่านี้ได้เลย ทำไมใครถึงอยากเอาอะไรใส่เข้าไปในนั้น

บิลลี่เคยกลัวพ่อของเขา และเขารู้ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่กลัว แต่การรู้ว่าแม่เลี้ยงของเขาโดนตีบ้างเป็นเรื่องหนึ่ง และการพบศพของเธออยู่บนพื้นห้องน้ำเป็นอีกเรื่องหนึ่งไปเลย เขาเป็นคนยุ่งเหยิง แม็กซ์ก็ยิ่งยุ่งเหยิงกว่า และจอยซ์ ไบเออร์สเป็นราชินีแห่งแม่ เธอเป็นอย่างนั้นจริงๆ

นี่คือรวมเรื่องสั้นแบบ reader-insert แต่ละตัวละครจะมีสองบท บทหนึ่งมีผู้อ่านเป็นผู้หญิงและบทหนึ่งมีผู้อ่านเป็นผู้ชาย คำเตือน: เนื้อหาทั้งหมดจะมีความเร้าร้อน แท็กจะได้รับการอัปเดตเมื่อจำเป็น

เย้ๆๆๆๆๆๆ 100 ตอนแล้ว เย้ๆๆๆ!!!! คอยติดตาม Haikyuu Prompt ตอนที่ 2 ด้วยนะคะที่รัก ;) และลองอ่านผลงานของฉันดูนะ!! <3

“อืม” สไตส์พูด “ถ้าพวกมันจะล่าหมาป่า ก็ให้ฉันล่าพวกมันบ้าง” มันเป็นคำพูดไร้สาระจากเด็กอายุสิบขวบ แต่เขาจริงจังอย่างเห็นได้ชัด เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดไฟไหม้ ปีเตอร์รู้สึกว่าชีวิตกลับมาอีกครั้ง รู้สึกถึงจุดหมาย มันช่างเป็นพรหมลิขิตอย่างแท้จริง เขาจะไม่มีวันได้พบกับลูกที่เขาควรจะมีกับโอลิเวีย แต่เขากลับได้พบกับเด็กคนนี้ เด็กชายที่ฉลาดแน่วแน่ เยาะเย้ย และเปี่ยมไปด้วยศักยภาพ ปีเตอร์คุกเข่าลงตรงหน้าเขาจนอยู่ระดับเดียวกัน “แล้วเจ้าคิดยังไงกับการทำแบบนั้นด้วยกันล่ะ”

คลาร์กได้พบกับใครบางคนในงานปาร์ตี้เมื่อเกือบหกปีที่แล้ว พวกเขาไม่ได้แลกเปลี่ยนชื่อกัน และคลาร์กคิดว่าเธอจะไม่ได้พบกับคนคนนั้นอีกแล้ว เกือบหกปีต่อมา คลาร์กตกลงไปเดทแบบตาบอดที่จัดโดยแฟนสาวของน้องสาวของเธอ คลาร์กกำลังจะได้พบกับความประหลาดใจครั้งใหญ่ในชีวิตเมื่อเดทแบบตาบอดของเธอกลายเป็นเทพธิดาสาวสวยที่เธอเคยร่วมหลับนอนเมื่อเกือบหกปีที่แล้ว คนเดียวกันที่มอบสิ่งล้ำค่าที่สุดให้เธอ ฝาแฝดของเธอ เอเดนและมาดี อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเล็กซ่ารู้ว่าเทพธิดาผมบลอนด์ในฝันของเธอไม่ใช่แค่คนที่มาเดท แต่ยังเป็นแม่ของลูกๆ ที่เธอไม่รู้ว่ามีอยู่ด้วย?

เจียงเฉิงรวบรวมความตั้งใจไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วไปยังจวนฝูงเมฆ เพื่อเริ่มต้นภารกิจที่ยากลำบากที่สุดเท่าที่เขาเคยคิดฝันไว้ นั่นคือ การซ่อมแซมความสัมพันธ์กับพี่ชายของเขา น่าประหลาดใจที่เขาพบว่าตัวเองกลายเป็นลุงขึ้นมาอีกแล้ว... หลายครั้งด้วย เว่ยอิง นายนี่มันบ้าอะไรเนี่ย?!

บรูซเริ่มเข้าใจมุกตลกเกี่ยวกับเขาและการรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดูแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะออกไปตามหาเด็กมาเลี้ยง พวกเขาดูเหมือนจะ…โผล่มาเอง นอกจากนี้ เด็กชายข้างบ้านชัดเจนว่าไม่มีใครดูแล และบรูซก็ไม่อาจทำใจปล่อยให้เด็กหญิงมือสังหารคนนั้นกลับไปหาพ่อแม่ที่ปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้ายได้ ถ้าหมายความว่าบรูซจะรับเด็กมาเลี้ยงอีกสองคน ก็ช่างเถอะ มันก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีที่ว่าง

"เซบาสเตียน เวทเทล นักขับรถแข่งวัย 23 ปีจากทีมเรดบูล เรซซิ่ง ถูกพบเห็นอยู่กับเด็กชายปริศนา" ผู้สื่อข่าวประกาศ "เด็กคนนั้นเป็นใคร และทำไมเขาถึงอยู่ในรูปด้วย ติดตามชมการอัปเดตเพิ่มเติม" เซบาสเตียน แม้จะไม่พอใจกับความสนใจอย่างฉับพลัน แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถปกปิดความจริงเรื่องชาร์ลส์ไว้ได้ตลอดไป ขณะที่เขาเดินผ่านทางเดิน เขาพบว่าตัวเองถูกล้อมรอบด้วยคำถามมากมายจากผู้สื่อข่าวและช่างภาพ "เด็กคนนั้นเป็นใคร เซบาสเตียน" ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถามอย่างเร่งเร้า "เขาเป็นลูกคุณใช่ไหม ใครคือแม่ของเขา" อีกคนหนึ่งถามอย่างกดดัน "ทำไมคุณถึงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมานานนัก" อีกคนหนึ่งถาม