ทิม ดรэйค และ ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์

Peter'ın gördüğü son şey, onun üzerinde eğilen Tony'nin dehşete düşmüş, yürekten kırılmış ifadesidir. Gözlerindeki suçluluk duygusu, Peter'ı parça parça yakan yanıcı acıdan neredeyse daha kötüdür. Dünya kararmaya başlıyor. Altın ve yeşilin bir anlığına parıldadığını görüyor. Bir an için kendini Muhafızlar ve diğerlerinin arasında buluyor. Ve sonra tekrar karanlık. Göz kırpmaya benziyor; başlangıcı kadar aniden sona eren uzun bir yokluk dönemi. Bir an hiçbir şey yok, diğer an ışık var. "Sakin ol," diyor bir kadın. Sözleri nazik ve yerini koyamadığı hafif bir aksan taşıyor. "Ben Wonder Woman. Senin adın ne?"

Peter, parçalanırken bile kendini onarmaya çalışan bedeninin acısını hissetti. Örümcek duyusu ona tehlikeyi haykırıyordu; kaçamayacağı bir tehlike. Yine de yalvardı, Bay Stark'ı kendisini kurtarması için yalvardı. Adam için adil olmadığını biliyordu... yine de yaptı. Göz yaşlarını tutarken, toza dönüşüp yok olurken danışmanından özür diledi. Parlak, floresan bir yeşil görüşünü doldurdu, içinde boğuluyordu. Boğuluyordu. Nefes alamıyordu, yeşil burnunu, ağzını, akciğerlerini dolduruyordu. Ta ki artık öyle olmadığına, boğulmadığına ve nefes almak için çaresizce nefes aldığına, yeşil sıvıyı öksürerek açgözlülükle hava soluyana kadar. Peter'a iyi olduğunu söyleyecek kimse yoktu; teyzesinin sıcak varlığı, burnunu dolduran tarçın kokusu ya da danışmanından o kadar aşina olduğu motor yağı yoktu. Bu soğuk, karanlık dünyada iyice yalnızdı. Eve bir yol bulabilir miydi? Yoksa bu yabancı dünyada yeni bir tane mi yaratması gerekecekti? (Bu çalışmayı, ağır öz-zarar ve intihar düşüncesi bahis ve tasvirleri nedeniyle Olgun olarak ayarladım)