Panik anında güçlü bir yüz takınmak
Peter, parçalanırken bile kendini onarmaya çalışan bedeninin acısını hissetti. Örümcek duyusu ona tehlikeyi haykırıyordu; kaçamayacağı bir tehlike. Yine de yalvardı, Bay Stark'ı kendisini kurtarması için yalvardı. Adam için adil olmadığını biliyordu... yine de yaptı. Göz yaşlarını tutarken, toza dönüşüp yok olurken danışmanından özür diledi.
Parlak, floresan bir yeşil görüşünü doldurdu, içinde boğuluyordu. Boğuluyordu. Nefes alamıyordu, yeşil burnunu, ağzını, akciğerlerini dolduruyordu. Ta ki artık öyle olmadığına, boğulmadığına ve nefes almak için çaresizce nefes aldığına, yeşil sıvıyı öksürerek açgözlülükle hava soluyana kadar.
Peter'a iyi olduğunu söyleyecek kimse yoktu; teyzesinin sıcak varlığı, burnunu dolduran tarçın kokusu ya da danışmanından o kadar aşina olduğu motor yağı yoktu. Bu soğuk, karanlık dünyada iyice yalnızdı.
Eve bir yol bulabilir miydi? Yoksa bu yabancı dünyada yeni bir tane mi yaratması gerekecekti?
(Bu çalışmayı, ağır öz-zarar ve intihar düşüncesi bahis ve tasvirleri nedeniyle Olgun olarak ayarladım)
