เด็ก ฟุชิกูโรเมกุมิ

Satoru heyecanla kollarını iki yana açarak bir adım daha öne atıyor, “Yūji-kun! Burada mısın!” “Aman Tanrım,” çocuk nefes nefese, yaşıtlarından çok daha büyük sesleniyor, gözlerini Satoru’dan alamıyor. Çocuk hafifçe titriyor, belki şoktan, kelimeler titrek bir nefes alıp vermeyle, “gerçekten- sen- sen görünüyorsun- bu— aman Tanrım!” Ve artık bundan hiç şüphe yok. Savaş, hapis ve on bir yıl boyunca büyümenin o canlı rüyalarının, on yedi yaşında bir öğrenci olarak hastanede uyandıktan beri Satoru’nun sandığı gibi olmadığı açıkça belli. Tüm sorunlarının kaynağı Jujutsu toplumundan ayrılmadan çok önce. Ne oluyor böyle?

Satoru, jestine karşılık gülümsedi ve Yuji'nin düşünceliliğine her zamankinden daha minnettardı. “Bana göre iyi olur. Ayakkabı bağcıklarınızı bağlayayım ve buradan çıkalım.” Yuji'nin bağcıklarını bağlarken, yeni gelenler parka doğru ilerlemeye başladılar. Satoru başını kaldırınca, en çarpıcı lavanta gözleriyle karşılaştı; tesadüfen onun gözlerinin içine bakan gözler.-Satoru, çocuğun babası ve Satoru'nun eski üniversite arkadaşı Toji birkaç yıl hapse mahkum edildiğinde, velayetini kazandıktan sonra Megumi'ye düzgün bir ebeveyn olmayı öğrenmeye çalışıyordu.Romantik düşünceler aklında değildi, ama bir gün Megumi ve arkadaşı Yuji ile yerel parkta iken, Satoru büyüleyici bir lavanta gözlerine kapıldı. Çocukların yaşlarında iki küçük kızı olan başka bir baba, Satoru için ilgi odağı haline geldi.Birincil önceliği, çocuğun sosyal kaygıyla dolu geçmişi nedeniyle Megumi'nin rahat olduğundan emin olmak olsa da, nazik gözlü yabancıya çekildiğini hissetmekten kendini alamadı.Kader onları sürekli karşılaştırdığında, Satoru'nun zihni olasılıklar ve duygularla çalkalanıyordu, kendini bunlara kaptırmadan edemiyordu.