คาเยามะ เนมุริ | เที่ยงคืน และ มิโดริยะ อิซึคุ

Izuku bir vigilante ve açıkçası hayatındaki tek iyi şey bu. Ya da en azından, tüm iyi şeyleri bu getirdi. Yanında Eraserhead ve Tsukauchi bir telefon uzaklığındayken yıldızların altında devriye gezmekten daha çok şey sevmiyor. Yani sivil hayatı sonunda bir anlam kazanmaya başlasa da, UA'ya girdiği ve gerçekten Lisanslı bir kahraman olma şansı olduğu için, vigilantismini bırakamıyor. Aynı şekilde, Aizawa da Kidilantesinden vazgeçmiyor. Çocuk üç yıldır onun yanında, masasındaki çekmecedeki yarım kalmış evlat edinme belgelerinin boşa gitmesinin hiçbir yolu yok. Keşke Kidilantesini güvende tutmanın yanı sıra, görünüşe göre kötü adam mıknatısı olan yeni sınıfıyla ilgilenmenin ötesinde nefes alacak zamanı olsa. Uzun bir yıl olacak. (Acılı ama nazik! uykusuzluk çeken, Quirk'siz bir vigilante olan ve Aizawa'nın gerçek kimliğini bulsa %100 evlat edineceği ama artık bunu ondan zorla öğrenmeyi reddettiği çünkü bu güvene ulaşması yıllarını aldığı ve gerekirse daha uzun süre bekleyeceği fikrini yazmak zorunda kalan zavallı küçük ruhumun her parçasını yerine getirmek için yazılmıştır, ama benim.)

Herkes okulun dâhi çocuğu ve sporcusuyla ilgili klişe aşk hikayelerini bilir. O, pantolonunun fermuarını kapalı tutmakta zorlanan, arsız bir heriftir. O da, tek amacı kimyayı geçmek olan, notu hep A olan kitap kurdudur. Gözlüklerini çıkararak onun “gerçek güzelliğini” ortaya çıkarır. Onun sözde hassas tarafına aşık olur. Ancak, bu özellikle aynı sıkıcı formülü izlemiyor. O, bir sanat dersine girmeye zorlanmış yıldız hokey oyuncusudur. O da sadece stressiz bir yıl isteyen inatçı bir sanat öğrencisidir. Ve bu hikayede ikisinin de fikrini değiştirmek için gözlük olayından ve biraz tatlı dilden çok daha fazlası gerekecek.