คอนเสิร์ต

หลุยส์ ทอมลินสัน พาลูกชายวัย 6 ขวบ เจคอบ ไปดูคอนเสิร์ตของแฮร์รี่ สไตล์ส เจคอบเป็นแฟนตัวยงของแฮร์รี่มาตั้งแต่จำความได้ ดังนั้นจึงเป็นความฝันที่เป็นจริงเมื่อแฮร์รี่สังเกตเห็นเขาในหลุม แต่เจคอบไม่ใช่ทุกสิ่งที่แฮร์รี่จับตามอง... หลุยส์รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อแฮร์รี่แกล้งเขาจากบนเวที แต่เมื่อได้รับเชิญไปหลังเวทีหลังการแสดง เขาสงสัยว่าแฮร์รี่ สไตล์สต้องการอะไรจากคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวและลูกชายจากแมนเชสเตอร์...

คีธกลับมาที่ร้านสัก Altea Tattoos เป็นเวลาหลายเดือนแล้ว และนั่นก็แทบจะไม่เกี่ยวอะไรกับข้อเท็จจริงที่ว่าเพื่อนสนิทของเขาเป็นคนเจาะ แต่เกี่ยวข้องมากกว่ากับศิลปินสักผู้สวยงามที่มีฝีมือและรอยยิ้มที่ทำให้เขารู้สึกอ่อนล้า แลนซ์เคยมีลูกค้ามากมายในช่วงวันเวลาของเขา ได้สร้างรอยประทับไว้บนตัวคนมากมาย แต่ไม่มีใครน่าจดจำเท่าคีธ เขาพบว่าตัวเองหันไปมองประตูทุกครั้งที่ได้ยินเสียงระฆังหวังจะได้เห็นดวงตาเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนและรอยยิ้มอ่อนหวานที่สามารถเทียบได้กับดวงจันทร์ เมื่อพวกเขาพบกันที่คอนเสิร์ตประกายไฟระหว่างพวกเขาก็ลุกโชนสร้างความร้อนที่ไม่อาจต้านทานได้ พวกเขาทั้งคู่ดึงดูดซึ่งกันและกันอย่างอธิบายไม่ได้ เหมือนผีเสื้อกลางคืนบินเข้าหาเปลวไฟ บทที่หนึ่ง - เรื่องหลักตอนเดียว 29,000 คำบทที่สอง - เรื่องต่อตอนเดียว 4,200 คำ

"ไม่รู้สิ แต่คนคลั่งไคล้เขาจังเลย เขาหยาบคายและไม่สุภาพ แล้วก็ไม่แคร์ว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเขา และเพลงของเขาก็ติดหูจริงๆ ด้วย" เดนกิตั้งข้อสังเกต อิซึคุไม่แน่ใจกับส่วนหลัง แต่เอาเถอะ อิซึคุไม่จำเป็นต้องชอบดนตรีเพื่อจะถ่ายรูปนักดนตรี -- ช่างภาพอิซึคุถูกปลดออกจากสำนักพิมพ์หลังจากที่เขามีเรื่องทะเลาะวิวาทกันในโซเชียลมีเดียกับนักร้องเพลงป๊อปชื่อดัง คาซึกิ เกี่ยวกับรูปถ่ายที่ไม่สวยงาม ด้วยความแค้น เขาจึงรับข้อเสนองานจากนิตยสารแท็บลอยด์ที่ดูไม่ดีแต่มีชื่อเสียง มันไม่ใช่งานในฝันของเขาหรอกนะ แต่เขาจะได้แก้แค้นนักร้องคนนั้นได้แน่ๆ ด้วยการถ่ายรูปปาปารัสซี่แล้วได้เงินด้วย บางทีมันอาจจะพังไม่เป็นท่าก็ได้ หรืออาจจะไม่ก็ได้

ชีวิตเล่นงานคุณ หรือคุณก็เล่นงานชีวิตเอง ตามคติประจำใจนี้ เด็กผู้หญิงในโรงเรียนนี้ได้พบเจอกับการผจญภัยมากมายต่อเนื่องกันไป บางครั้งก็โดยสมัครใจ บางครั้งก็ไม่สมัครใจ นักเรียนบางคนหน้าตาคล้ายกับดาราคนดัง และอื่นๆ บางคนก็มีความเกี่ยวข้องกันด้วย

เขารู้สึกตัวโยกไปมา และจองกุกคิดว่าเขาทรงตัวได้แล้ว แต่ทันใดนั้นพื้นก็เอียงไป ทุกอย่างพลิกคว่ำไปด้านข้าง และเสียงตุบของน้ำหนักที่ตกลงไปกระแทกพื้นเวที

“ผมกำลังไปแล้วครับ คุณพระช่วย นี่ไม่ใช่เรื่องตายเป็นตายซะหน่อย” สตีฟเปิดประตูฝั่งคนขับอย่างแรง “แอลกอฮอล์ทำให้เลือดเหลวนะ เสียเลือดมากไปก็ถึงตายได้” “แค่แผลถลอกนิดหน่อย” เอดดี้ยืนยันด้วยสำเนียงอังกฤษที่แย่พลางนั่งลงที่เบาะผู้โดยสาร เมื่อสตีฟทำหน้าไม่รู้เรื่อง รอยยิ้มของเขาก็หายไป “มอนตี้ไพธอนและถ้วยศักดิ์สิทธิ์? ไม่ใช่เหรอ? คุณนี่มัน…ทำงานในร้านเช่าหนังได้ยังไงเนี่ย?” (หรือ: ผลที่ตามมาเริ่มปรากฏ บางครั้ง ความสบายใจก็อาจพบได้ในสถานที่แปลกๆ)

วงดนตรีพังก์ร็อกดาวรุ่งอย่าง เดอะมารอเดอร์ส เพิ่งจะเสียเบสซิสต์ไปก่อนทัวร์คอนเสิร์ตระดับชาติครั้งแรกของพวกเขา รีมัส ลูแปิน อาจจะเป็นเบสซิสต์ที่เก่งที่สุดในลอนดอนก็ได้ "เซ็ตสุดยอดเลย" เขาแสยะยิ้ม "ขอบคุณครับ" เขาตอบเสียงเรียบ ไม่ว่ายังไงเขาก็ยิ้มอยู่ดี หยุดยิ้มเมื่อพวกเขาเข้าใกล้กันพอที่จะได้ยินเสียงกัน "ผมชื่อ ไซริอัส แบล็ค ยินดีที่ได้รู้จัก" เบสซิสต์หัวเราะออกมาเบาๆ "ฉันรู้จักนายอยู่แล้ว" "เหรอ?" ไซริอัสพูด ขณะที่คิ้วข้างหนึ่งกระตุกขึ้น "ใช่ แล้วทำไมหน้าถึงเป็นแบบนั้นล่ะ?"

[สปอยล์สำหรับตอน 3x05 - เนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่จนถึงตอนที่ 21] เรื่องราวเกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ในตอน 'คุณมาจากพินเนอร์หรือเปล่า?' อีฟตกตะลึงเมื่อคอนสแตนตินเข้ามาหาเธอข้างนอกผับในวันที่อากาศหม่นๆ ของลอนดอน โดยเขาขอร้องเธออย่างร้อนรนเพื่อแลกกับสิ่งตอบแทนอันยิ่งใหญ่เพียงแค่ช่วยเหลือเขาอีกครั้ง อีฟลังเลจนกระทั่งเธอรู้ว่าเธอเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่สามารถทำภารกิจนี้ได้ เธอได้รับมอบหมายให้ไปเที่ยวขับรถเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทั้งคู่ และพบว่าตัวเองกำลังดิ้นรนกับอารมณ์ของทั้งตัวเองและวิลลาเนลล์ พร้อมกับเรียนรู้ถึงสาเหตุต่างๆ – ทำไมวิลลาเนลล์ถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเธอถึงดึงดูดอีฟอย่างไม่น่าเชื่อ และทำไมเหตุการณ์บนรถบัสถึงเกิดขึ้น

คุณกับเพื่อนมั่นใจว่าจะได้ตั๋วไปดูบังทันในช่วงซัมเมอร์นี้ที่ลอนดอน แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ~ หรือจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาก้าวเข้ามาในชีวิตคุณและเรื่องราวต่างๆ ที่ตามมาอย่างไม่น่าเชื่อ อดทนหน่อยนะคะ นี่เป็นครั้งแรกของฉันค่ะ

“ผมชื่อทาคามิ เคโกะ หรือที่รู้จักกันในนาม ฮอว์คส์ และ—ขอเป็นแฟนผมหน่อยสิครับ” ทอยะจ้องเขาอยู่นาน ในขณะที่กำลังเก็บเบสอยู่ครึ่งๆ (โอ้ ไม่นะ อาจจะควรจะรอจนถึงพรุ่งนี้? แต่เขามั่นใจว่าเขาสามารถรู้สึกได้ว่าชิคาโซคุอาจจะแอบซุ่มอยู่ ดังนั้นเขาควรจะทำเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด) “ไม่ใช่แบบจริงจังนะ” ฮอว์คส์รีบเสริม “แค่—มีผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ยอมรับคำปฏิเสธจากผม และผมต้องการให้คุณเป็นโล่ของผม”

ไม่มีหลายกรณีที่เฮนรี่จะอ้างว่าเขาแสดงคำศัพท์ที่มีสีสันอันที่จริง เขาอาจแสดงรายการพวกเขาได้ในด้านหนึ่ง: เมื่อคนโศกเศร้าพูดเรื่องที่ขี้เกียจมากที่สุด เมื่อร้านขายของชำในท้องถิ่นหมดสต็อกเค้ก Jaffa ในทางเดินนานาชาติเล็กๆ เมื่อเขาเบื่อและหันไปเขียนบทกวีโฮโมเอโรติกในวารสาร moleskin ของเขาด้วยปากกาน้ำเหมือนนักวิชาการวรรณกรรมLovelorn บางคนจากศตวรรษที่สิบแปด และตอนนี้เมื่อเขาได้รับมอบหมายให้เข้างานที่เขาไม่อยากเข้าร่วมเช่นเดียวกับในนั้น เขาอยากจะเผยแพร่บทกวีดังกล่าวให้กับมวลชนที่ไร้ความเมตตาและไร้ความเมตตาของอินเทอร์เน็ตมากกว่าที่จะอยู่ในงานนี้ “เจ้าต้องล้อเล่นกับฉัน” - หรือเมื่อโรลลิงสโตนตั้งชื่อ Alex Claremont-Diaz เป็นดาวรุ่งอันดับหนึ่งที่ต้องระวัง เฮนรี่ได้รับหน้าที่รับผิดชอบเพียงอย่างเดียวในการถ่ายภาพเขาสำหรับภาพหน้าปกของพวกเขาซึ่งแท้จริงแล้วจะไม่เป็นปัญหา—มันเป็นโอกาสที่น่าทึ่ง—ยกเว้นว่าเฮนรี่ไม่เชื่อว่าคนชั่วคนนั้นจะอยู่ห่างจากเขาสิบฟุตตั้งแต่ The Incident™

นัดแรกค่อนข้างจะธรรมดาสำหรับอพอลโลและไคลเวอร์ ส่วนนัดที่สองนั้นต่างออกไป พวกเขาเริ่มรู้สึกคลิกกันจริงๆ

ในช่วงพักหนึ่งเดือนระหว่างทัวร์คอนเสิร์ต ดีนพบว่าตัวเองอยู่ที่บ้านเกิดในเมืองลอว์เรนซ์ รัฐแคนซัส ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆ ในวงใช้เวลาว่างกับครอบครัว ดีนกลับพบว่าตัวเองตกหลุมรักผู้ชายลึกลับจากร้านโร้ดเฮาส์ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทุกวัน เขาปิดตัวเอง มืดมน และแปลกประหลาด แต่นั่นคือสิ่งที่ดีนพบว่าดึงดูดใจ นอกจากนี้เขายังชอบความจริงที่ว่า มิสเตอร์ลึกลับไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ดีนเหลือแต่ความเสียใจ เศร้า และสับสนอย่างที่สุด

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหญิงตัวเล็กๆ สองคน พวกเธอบอกว่า เราจะเอาตัวรอดในโลกใบนี้ได้อย่างไร?

ความสัมพันธ์เริ่มต้นขึ้นในร้านขายกีตาร์เล็กๆ แห่งหนึ่งนอกชายฝั่งแคลิฟอร์เนีย แล้วอะไรจะตามมา?

Castiel มักต้องการเข้าร่วมคอนเสิร์ตครอบครัวที่เข้มงวดหรือไม่

นอกเหนือจากบาร์และที่ทำงานแล้ว อเล็กซ์และแม็กกี้ไม่ได้เจอกันเลยนับตั้งแต่แม็กกี้ทำให้หัวใจอเล็กซ์แตกสลาย จนกระทั่งตอนนี้ที่พวกเขาตัดสินใจไปคอนเสิร์ตด้วยกัน ท่ามกลางเสียงเพลง ความร้อน และหมวกสีชมพูที่อเล็กซ์สวม แม็กกี้ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกของเธอได้อีกต่อไป *** ตอนที่ฉันอัปโหลดครั้งแรก มันไม่ได้อัปโหลดเรื่องราวทั้งหมด แต่ฉันแก้ไขแล้ว ตอนนี้เรื่องราวทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว *** นามแฝงของฉันเปลี่ยนไป: ก่อนหน้านี้คือ SOAC