ความก้าวหน้าของกวีพาร์ทไทม์
“พวกเขา... ความวุ่นวาย” เรมัสพูดอย่างมั่นคง“และความวุ่นวายก็คือ” “ร็อคแอนด์โรล” เขามองซีเรียสอย่างรวดเร็ว และตรงกับรอยยิ้มของเขา“ใช่.”“บางทีนั่นอาจเป็นข้ออ้างของฉัน” ซีเรียสกล่าว“ตอนนี้ฉันทำให้เกิดความวุ่นวายเล็กน้อย และบางทีอาจจะกลายเป็นร็อคแอนด์โรล”
หลังจากสูญเสียแม่ของเขาเมื่ออายุสิบเอ็ด เรมัสใช้เวลาที่ดีกว่าในสี่ปีที่ผ่านมาเพื่อกระโดดจากโรงเรียนไปโรงเรียนหรือวิ่งไปรอบ ๆ ลอนดอนและแสร้งทำราวกับว่าเขาไม่ใช่เด็กผู้เลี้ยงดูดีที่พ่อของเขาเลี้ยงให้เขาเป็นตอนนี้ เมื่อโอกาสของเขาหมดลง เรมัสถูกส่งไปที่โรงเรียนอิสระฮอว์คิงส์เพื่อความพยายามสุดท้ายในการทำความสะอาดการแสดงของเขาที่นั่นเขาได้พบกับผู้คนที่จะจัดตั้งชีวิตที่เหลือของเขา และถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับชิ้นส่วนของตัวเองที่เขาคิดว่าสูญหายไปมานานแล้ว
(ไม่ต้องขอโทษอย่างแท้จริงสำหรับการเผาไหม้ช้าในฟิกนี้อีกต่อไปคุณได้รับการเตือน <3)
*กรุณาอย่าแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับ fic ที่ถามเกี่ยวกับการแปล เพราะไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ฉันจะเห็นหากคุณสนใจการแปล/มีคำถามเกี่ยวกับ fic โปรดติดต่อที่ tumblr @motswolo x
