สวมใบหน้าที่แข็งแกร่งท่ามกลางความตื่นตระหนก
ปีเตอร์รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายของเขาพยายามถักตัวเข้าด้วยกันแม้ว่ามันถูกฉีกขาดความรู้สึกสอดแนมของเขากรีดร้องให้เขาถึงอันตราย อันตรายที่เขาไม่สามารถหลบหนีได้เขาขอโทษยังไง ขอให้นายสตาร์กช่วยเขาเขารู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับผู้ชาย... เขาทำอย่างนั้นก็ตามปีเตอร์ยึดน้ำตา ขอโทษที่ปรึกษาของเขาในขณะที่เขาจางหายไปเป็นฝุ่น
สีเขียว สีเขียวเรืองแสงสดใสเติมเต็มวิสัยทัศน์ของเขา เขากำลังจมน้ำเข้าไปในนั้นจมน้ำเขาหายใจไม่ออกสีเขียวเติมรูจมูกปากปอดของเขาจนกว่าเขาจะไม่จมน้ำและหายใจเข้ามาอย่างสิ้นหวัง ไอของเหลวสีเขียวออกมาในขณะที่เขากำลังหาอากาศอย่างโลภ
ไม่มีใครบอกปีเตอร์ว่าเขาไม่เป็นไร ไม่ใช่ความอบอุ่นของป้าของเขา กลิ่นอบเชยที่จะเติมรูจมูกของเขา หรือน้ำมันเครื่องที่เขาคุ้นเคยจากที่ปรึกษาของเขาเขาอยู่คนเดียวอย่างแท้จริงในโลกที่หนาวเย็นและมืดนี้
เขาจะหาทางกลับบ้านหรือไม่?หรือเขาจะต้องสร้างสิ่งใหม่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย?
(ฉันได้กำหนดผลงานนี้ให้เป็นผู้ใหญ่สำหรับการกล่าวถึงและการแสดงถึงการทำร้ายตนเองและความคิดฆ่าตัวตายอย่างหนัก)
