ที่ที่ผู้เดินสองเท้าอาศัยอยู่
เดเรกดูเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่งตัวเรียบร้อยและดูแข็งกร้าวเล็กน้อย ถึงกระนั้น ขณะที่สไตส์เหลือบมองเขา ใบหน้าของเดเรกก็ผ่อนคลายด้วยความประหลาดใจ
“สไตส์เหรอ?” เดเรกถามด้วยน้ำเสียงงุนงง
“เฮ้ ฉันรู้ว่าหายไปนาน แต่ไม่ต้องแปลกใจขนาดนั้นที่ฉันเมาค้างอยู่ในป่าหรอก มันแทบจะเป็นประเพณีไปแล้วตอนนี้”
เดเรกดมดึงอากาศ มองเขาด้วยความไม่ไว้ใจ “แต่ คุณทำไม่ได้…ฉันแค่…” เขาพูดไปเรื่อยๆ เหมือนเป็นคำถาม ก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหมายเลขหนึ่ง สายตาไม่ละจากสไตส์เลย