เวลช์ รีมัส ลูพิน

Draco Malfoy'nin Harry Potter hakkında düşünerek zaman geçirdiğini söylemek, bu noktada muhtemelen hafife almaktan öte bir şeydi. Arkadaşları biliyordu, o da biliyordu. Draco, Lockhart'ın düello kulübüne katılmanın babasını yatıştıracağını ve Potter'ı etkileyeceğini ummuştu. Her iki cephede de tam olarak planlandığı gibi gitmedi, ama bu önemli değildi. Draco o düello sırasında çok şey öğrenmişti; kendini savunmak için korkunç derecede yetersiz olduğunu ve Potter'ın ateşten yaratıldığını. O zamandan beri hayatındaki her şey beyaz gürültü olmuştu, tek odaklandığı Harry'ydi. Ve mesele şu ki, fark etti. Birinin tabak düşürdüğünde veya servis kaşığını çok sert koyduğunda nasıl irkildiğini fark etti. Vizon'un kolunu onun etrafına sardığında tüm vücudunun nasıl kaskatı kesildiğini fark etti. Yardım etmek için bir şeyler yapmaya karar verdiğinde - Potter'ın sandıklarından daha çok bir Slytherin olduğu ortaya çıktığında - hayatlarının nasıl değişeceğinden hiçbir fikri yoktu.

Üçüncü Lord Sirius Black'tü, Soylu ve Çok Eski Hanedanın, Sutherland Dükü, Stafford Markisi ve Godric Salonu Efendisi. Basit bir terzi onu alt edemezdi. Sıradan bir takım elbise için özlem duymazdı. Çarpıcıydı, gümüş ve siyah ve koyu mor tonlarıyla süslenmişti. O, güzelliği, vücudu, birinin zanaatı değil, dışarıdaki her önemsiz ruhun dikkatini çeken güçlü, heybetli figürü yapan şeydi. Daha fazlasını istediler. Ve o daha fazlası olacaktı. Her şey olacaktı. Babasının ölümünden sonra Sirius, Britanya'nın en etkili aristokrat ailesinin başına geçti. Ve Sirius bununla kesinlikle iyiydi. Sonuçta, serveti, unvanları, devasa mülkü vardı - parayla satın alınabilecek her şey. Başka ne isteyebilirdi ki? Ama eksik olan bir şey var, görmezden gelemediği ve görünüşe göre takımlar ile doldurmaya kararlı olduğu boş bir ağrı. Bu, kendini tekrar tekrar Galler sınırının karşısındaki sevimli küçük atölyeye döndüğünü açıklıyor. Bunun çekici terzi ve aptal sırıtmasıyla kesinlikle hiçbir ilgisi yok.