การต่อสู้ด้วยหมัด

Isagi Yoichi, çocukken ürkek bir çocuktu; ailesinin onun davranışlarını açıklayabileceği tek yoldur bu. Her şeyden ve herkesten, her an korkardı. 4 yaşında futboldaki neşeyi keşfettiğinde değişti, ailesi çok rahatlamıştı... ama sebep hala oradaydı. Dokunma ve koku duyusuyla henüz yürümeye başlamışken yağmur yağacağını tahmin edebilen, doğaüstü seviyede gelişmiş duyulara sahip bir çocuk, asla sıradan olamazdı, hele ki futbolda hiç.

“Bakugou, sana bir şey söylemeliyim.” “O zaman siktir olup söyle.” “Göremiyorum.” “Göremediğini biliyoruz, gözlüklerin nerede lan?” “Hayır Bakugou.” Shoto’nun sesi boştu, olması gerekenden daha kısık. Bu sefer daha yüksek sesle konuşmaya çalışarak boğazını temizledi. “Yani hiçbir şey göremiyorum.” Bakugou bunun ne anlama geldiğini hâlâ bilmiyordu, bu yüzden şüphelerini doğrulamak için elini Todoroki’nin yüzüne uzattı. İki Yüzlü’yü irkiltmeye, göz kırpmasına veya herhangi bir tepki vermesine yetecek her şeyi denedi. Ama aptal sınıf arkadaşı orada hareketsiz durdu, hiçbir tepki veya yanıt vermedi. Veya Todoroki neden kör olduğunu bilmiyor ve Bakugou – bu herifi tüm gücüyle nefret etse de – bu zavallı ilaveye yardım etmeye çalışıyor, ikisi de yeni oluşan birbirlerine olan aşklarının inkarıyla günlerini geçiriyorlar.

Özetle, William ve Henry'nin ilişkisine dair kendi yorumlarımı/hayran kurgularımı içeren kronolojik bir tek bölümlük/smut kitap. İlk iki bölüm, bu serinin bölümlü bir hikaye olarak daha mantıklı olacağına karar verdiğim için yeniden yayınlandı :3