มาร์กาเร็ต บัคลีย์

Eddie'nin oğlunun fen öğretmeninden uygun düzenlemeler hakkında bir telefon alması, hayatını tamamen altüst eden bir dizi olayın başlamasına neden olur. "Muhtemelen gitmeliyim," diyor Buck. "Ne de olsa okul gecesi." Eddie bu görev bağlılığını takdir ediyor, ama aynı zamanda biraz da hayal kırıklığına uğruyor. Buck'ın iyiliğini geri ödedi, bu yüzden artık veli öğretmen gecesi dışında birbirlerini görmelerine gerek yok. Ama bunu istemiyor. Birkaç saat oldu ve Buck'ın bir daha asla gelmemesi düşüncesi zaten imkansız gibi görünüyor. "Bak," diyor, kelimelerin fazla düşünmeden ağzından dökülmesine izin vererek. "Seni bilmiyorum ama çılgın bir işte çalışan bekar bir baba olduğunda arkadaş edinmek zor. Numaranı aldım. Okul dışı amaçlarla kullanabilir miyim?" Buck'ın anında gülümsemesi o kadar parlak ki neredeyse kör edici. "Çok isterim."

Buck, erkek kardeşi, büyüttüğü çocuk gitti. En düşüklerinde ona destek olan, en yükseğinde onu destekleyen çocuk. Kaybedebileceğini asla düşünmediği çocuk. Gittiğine inanamayan çocuk. Nasıl yapabilirdi? O erkek kardeşi ve onun en düşüklerinde bile yanında değildi. Ya da: Davadan sonra Buck bir trafik kazası geçirir ve ölür. Eddie belirli bir şekilde hisseder, Maddie nasıl tepki vereceğini bilemez, Athena ve Bobby birbirlerini teselli eder, Chris başka bir ebeveyni kaybeder.