เศร้าแต่จบแบบมีความสุข

ซาโตรูหัวเราะกังวลกับท่าทางดังกล่าว ขอบคุณสำหรับความรอบคอบของยูจิ“ฟังดูดีสำหรับฉันขอให้ฉันผูกรองเท้าของพวกคุณอีกครั้ง แล้วเราจะออกไปจากที่นี่” ขณะที่เขากำลังทำลูกไม้ของยูจิ ผู้มาใหม่ก็เริ่มเข้าสู่สวนสาธารณะเมื่อซาโตรูมองขึ้นเขาได้พบกับดวงตาลาเวนเดอร์ที่โดดเด่นที่สุด ซึ่งบังเอิญมองย้อนกลับเข้าไปในตาของเขาเอง- ซาโตรูยังคงเรียนรู้วิธีการเป็นพ่อแม่ที่เหมาะสมกับเมกุมิหลังจากได้รับการดูแลเขาเมื่อพ่อของเด็กและอดีตเพื่อนร่วมห้องของซาโตะรุ ถูกตัดสินจำคุกหลายปี ความโรแมนติกไม่ได้อยู่ในแนวหน้าของเขา แต่วันหนึ่งเมื่อที่สวนสาธารณะกับเมกุมิและยูจิ เพื่อนของเขา ซาโตรูก็หลงใหลด้วยดวงตาลาเวนเดอร์ที่โดดเด่นพ่ออีกคนหนึ่งมีเด็กหญิงสองคนในวัยเด็กผู้ชายกลายเป็นจุดที่น่าสนใจของซาโตรุ แม้ว่าเขาจะทำให้เมกุมิรู้สึกสบายใจเพราะอดีตของเด็กมีความวิตกกังวลทางสังคม เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการดึงดูดคนแปลกหน้าด้วยตาที่ใจดี เมื่อโชคชะตาพวกเขากำลังวิ่งเข้ากับกัน จิตใจของซาโตรูจะหมุนไปด้วยความเป็นไปได้และความรู้สึก

เฮนรี่ควรออกไปเขาควรรอจนกว่าทุกคนจะหลับแล้วออกไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีร่องรอยราวกับว่าเขาไม่เคยมีอยู่ในชีวิตของอเล็กซ์ราวกับว่าเขาไม่เคยสัมผัสร่างกายของอเล็กซ์ราวกับว่าเขาไม่เคยต้องการมีอยู่เพียงในหัวใจและจิตใจของเขาเท่านั้น เพราะนั่นคือสิ่งที่อเล็กซ์สมควรได้รับอเล็กซ์สมควรได้รับคนที่สามารถรักเขาและภูมิใจได้ คนที่ไม่อับอายกับการดำรงอยู่ของเขา คนที่สดใสเหมือนเขา ไม่ใช่แสงดาวสีซีดที่เฮนรี่เป็นเปล่งประกายดวงดาว แต่นอนอยู่ที่นั่นบนกองที่นอนที่พวกเขาวางซ้อนกันและเรียกว่าเตียง - เฮนรี่ไม่สามารถหามันในตัวเองเพื่อหายใจได้ ไม่ต้องพูดถึงลุกขึ้นไปด้วยทรยศโดยการดำรงอยู่ของเขาเองอีกครั้ง หรือ อะไร-ถ้าเกิดจากอาการซึมเศร้าเฮนรี่ไม่สามารถออกจากบ้านทะเลสาบได้