ความรู้สึก

"Zewu-Jun. Bir zamanlar nergislerle çevrili, ayda bir ziyaret ettiğin ve Lan Zhan'ın kapısı artık açılmasa bile orada beklediği bir evden bahsetmiştin." Xichen başı dönüyor. Şok olmuş ve öfkeli hissediyor. Böyle bir şeyi hiç kimseye anlatmamıştı, ama Lan Zhan, Xichen'e tam bir ihanet bakışı atıyor. "Ona anlattın mı?" diye fısıldıyor Lan Zhan. "Ne zaman?" Wei Wuxian, Lan Zhan'ın elini tutuyor. "Yaklaşık yirmi yıl sonra." Wei Wuxian baştan başlıyor. (Wattpad'de İspanyolca çeviri.) (Rusça çeviri.)

“Kurtarıcıya ihtiyacım yok, Hanguang-jun. O günkü iyilik hareketinizi takdir ediyorum, yanlış yönlendirilmiş olsa da. Ama dediğim gibi, kendi başımın çaresine bakabilirim, biliyorsunuz? Ama sevgili bir arkadaş olarak teklifiniz için teşekkür ederim. Bekleyin- arkadaşız değil mi? Bizim için öyle diyebilir miyim?” Arkadaşlar. Lan Zhan'ın arkadaş olma niyeti yoktu. Kalbinin stres altında ezilmesine izin vermeyecekti. Alfası, Wei Ying'in onun omegası olduğunu biliyordu-- onunla bir yuva kuracak olan, A-Yuan'ı onunla büyütecek olan, tüm günlerini onunla değerlendirecek olan, gelini, karısı, eşi. Eşsiz, yanıltıcı olmayan bir bağ. Wei Ying henüz fark etmemişti. Ama uzun süren bir evlilikte dostluk temeldi ve uzun süren bir evlilikte uzlaşma gerekiyordu. Bu yüzden kabul etti. Lan Zhan, “arkadaşlar”ın Wei Ying'in hayatları boyunca ona vereceği birçok unvandan ilki olacağına inanıyordu. Gerisi zamanla gelecekti.