เบต้า!เดเร็ก

สิ่งสุดท้ายที่เดเรกและโคราคาดหวังว่าจะพบด้านนอกห้องพักโรงแรมของพวกเขาคือ ไสตล์ สติลินสกี้ผอมโซ กระเป๋าไม้ฮอกกี้ห้อยอยู่บนบ่าข้างหนึ่ง และภาระหนักอึ้งของโลกอยู่บนอีกข้างหนึ่ง

“เขาไม่ได้ใช้มนต์เสน่ห์อะไรมาหลอกล่อผมหรอก” เดเร็คโต้ตอบเพื่อปกป้องตัวเอง “อ้อ แล้วเขาใช้เสน่ห์แบบธรรมดาล่อลวงคุณงั้นเหรอคะ?” ลอร่าพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก “อะไรนะ ไม่ใช่” เดเร็คคำราม “เขาร้อนแรงเหรอ?” “ไม่! เขาแค่—“ เขาแค่หัวเราะเหมือนฝนตกแดดออก บ้าจริง

เดเรกเบื่อหน่ายเหลือเกินที่ทุกอย่างเป็นความผิดของเขา เบื่อหน่ายเหลือเกินที่ต้องแพ้ตลอดเวลา เขายังเบื่อหน่ายที่ไม่ยอมรับว่าเขาอยากครอบครองสไตส์ในแบบที่เขาแทบจะบรรยายไม่ถูก หรือ เดเรกนั้นห่างไกลจากคำว่าสมบูรณ์แบบ แต่บางทีมันก็อาจจะไม่เป็นไร บางทีหากอยู่ในกลุ่มคนที่เหมาะสม คำว่าสมบูรณ์แบบอาจไม่จำเป็น

"ผมเป็นเพื่อนของเดเร็ค" ไสตล์พูดออกมา หอบหายใจห้องเงียบกริบ ขณะที่เขามองไปรอบๆ เขาตระหนักว่าคนอื่นๆ รู้เรื่องนี้แล้ว

บางครั้งคุณต้องทำลายทุกอย่างก่อนที่คุณจะเริ่มสร้างสิ่งที่มีค่า หรือ; สไตล์ยังคงปรากฏตัวอยู่ เดเรกยังคงปล่อยให้เขาเข้ามา (และบางครั้งก็ปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไป)

เดเรกต้องรับมือกับสไตส์ที่เพิ่งโดนกัด

เดเรกอยากได้สก็อตมาตลอด แต่สก็อตไม่เคยอยากได้เดเรกเลย...อย่างน้อย นั่นคือสิ่งที่เดเรกคิด แต่บางทีอาจมีมากกว่านั้น? (ฉันรักเดเรกนะ...ฉันแค่อยากทำลายชีวิตเขาสักนิดหน่อย ฉันโหดร้ายไปไหม?)