ในชีวิตนี้
สิ่งแรกที่ดีอนเห็นเมื่อตื่นขึ้นคือความมืดที่สมบูรณ์และเต็มที่น่าหงุดหงิดเป็นเพียงเพราะปลอกคอที่มีอยู่ตลอดเวลาที่เขาไม่ตื่นตระหนกที่จะถูกลักพาตัว
สิ่งต่อไปที่เขาตระหนักก็คือเขาเปลือยกายเกือบหมดยกเว้นผ้าบาง ๆ สองชิ้นที่หน้าอกและบริเวณล่าง
“ในที่สุดตื่นไหม”เสียงสุดเท่ๆ ดังขึ้นจากข้างๆเขาและดีอนขนแปรงขึ้นมาอย่างสัญชาตญาณอย่างกะพริบความทรงจำของเขาก่อนที่ทุกอย่างจะว่างเปล่ากลับเข้าไปอย่างช้าๆ แต่รวดเร็วชายผมขาวหงุดลงเล็กน้อย อารมณ์เสียและผิดหวังที่แผนการหลบหนีของเขาล้มลง
หรือดีอนได้รับวินัย
