แฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้ทรงพลังเวทย์มนตร์

ความทรงจำที่บ่นของทอม ริดเดิล นั่งอยู่บนระเบียงของไพรเวทไดรฟ์หมายเลข 4 โดยกดอย่างสิ้นหวังเข้าไปในฮอร์ครู็กซ์ที่อยู่ในหน้าผากของแฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือ ซึ่งแฮร์รี่พอตเตอร์ถูกย้อนกลับไปในเวลาอย่างไม่มีพิธีและถูกบังคับให้จัดการกับโวลเดมอร์ทที่หงอกในศีรษะของเขาอย่างน้อยความตายก็มีความเหมาะสมที่จะขอโทษ

แฮร์รี่พบตัวเองอยู่ในสำนักงานอธิการบดีอีกครั้งดัมเบลดอร์กำลังจ้องไปที่ประตูดังนั้นแฮร์รี่ก็หันกลับไปเช่นกัน ทอม ริดเดิล เดินผ่านประตูและหยุดหน้าโต๊ะของดัมเบลดอร์ดวงตาของเขายังคงเป็นสีแดง แต่มีหน้างูที่มีรอยแตกสำหรับจมูกก่อนที่ตอนนี้มีชายคนหนึ่งอยู่ในช่วงกลางทศวรรษยี่สิบแล้ว Riddle พูดว่า: “ดัมเบลดอร์ ดีมากที่คุณได้พบกับฉันฉันมีข้อเสนอสำหรับคุณ”ดัมเบลดอร์พิจารณาชายคนนั้นอย่างระมัดระวังก่อนถามว่า “คุณมีข้อเสนออะไรที่ทำให้คุณแน่ใจพอว่าฉันจะยอมรับ?”ปริศนายิ้มยิ้ม“ฉันมาเพื่อเสนอความสงบสุข” การอัปเดตอาจเกิดขึ้นไม่สอดคล้องกัน

หากมีสิ่งหนึ่งที่แฮร์รี่พอตเตอร์สามารถไว้วางใจได้ในชีวิตของเขา นั่นคือการขาดความเบื่อหน่ายที่รับประกันดังนั้น มันไม่น่าแปลกใจจริงๆ ที่ขณะที่เขาเดินผ่านทางซอยDiagon ไปยังจุดที่ใกล้ที่สุดเมื่อหนึ่งวันต่อเดือนเขาออกจาก Grimmauld Place 12 ที่ เขาต้องผ่านการทะเลาะวิวาทที่จับคู่กันอย่างไม่สม่ำเสมอ โลกทั้งโลกของเขาหันศีรษะจากที่นั่นเขายังไม่รู้

การบอกว่า Draco Malfoy ใช้เวลานึกถึงแฮร์รี่พอตเตอร์อาจเป็นการด้อยคำพูดในจุดนี้เพื่อนของเขารู้มันเขารู้มัน Draco หวังว่าการเข้าร่วมสโมสรการแข่งขันของ Lockhart จะทำให้พ่อใจและสร้างความประทับใจให้กับพอตเตอร์มันไม่ได้เป็นไปตามที่วางแผนไว้ในด้านใดด้านหนึ่ง แต่นั่นเป็นนอกเหนือจากประเด็น ดราโกได้เรียนรู้มากมายระหว่างการต่อสู้ครั้งนั้น ว่าเขามีคุณสมบัติในการป้องกันตัวเองอย่างน่ากลัวอย่างน่ากลัว และพอตเตอร์ทำจากไฟตั้งแต่นั้นมา ทุกอย่างในชีวิตของเขาเป็นเสียงสีขาว สิ่งที่เขามุ่งเน้นไปที่คือแฮร์รี่และประเด็นก็คือ เขาสังเกตเห็น เขาสังเกตเห็นวิธีที่เขากระพริบเมื่อมีคนวางจานหรือวางช้อนเสิร์ฟลงอย่างแข็งเกินไป เขาสังเกตเห็นว่าเมื่อเหยือกจะห่อแขนรอบตัวเขาและร่างกายทั้งหมดของเขาแข็งตัว เขาไม่รู้ว่าชีวิตของพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไรเมื่อเขาตัดสินใจทำบางอย่างเพื่อช่วย เมื่อปรากฎว่าพอตเตอร์เป็นสลิเธอรินมากกว่าที่ใครคิด

“คุณโอเคไหม!”ดราโก้กระซิบตะโกนหน้าของแฮร์รี่ ตอนนี้ แฮร์รี่ไม่สามารถมองเห็นทั้งหมดได้ดีเท่านั้นหากปราศจากแว่นตา แต่เขาสามารถมองเห็นได้ว่าดรากอนั้นดูแตกต่างกันเล็กน้อย คุณลักษณะของเขาที่ชัดเจนขึ้นเล็กน้อยด้วยอ้วนของทารกน้อยลงเสียงของเขาก็ฟังดูต่ำกว่าเล็กน้อย แตกร้าวเกือบเหมือนกับที่แฮร์รี่ทำเป็นครั้งคราว แฮร์รี่พยักศีรษะ จิตใจของเขาหงุดหงิด “ว-ว-คุณทำอะไรที่นี่เหรอ?!”แฮร์รี่กระซิบตะโกนกลับระหว่างแก้มที่กระแทกของเขา “แน่นอนว่าฉันมาช่วยคุณแล้ว!”