ไปข้างหน้าเสมอ
“นั่นเป็นไปไม่ได้” โทบิรามะจัด“บาดแผลนั้นเป็นอันตรายถึงชีวิตแม้แต่ผู้รักษาที่ดีที่สุดของเราก็ไม่สามารถช่วยเขาได้”
“แล้วมันโชคดีมากสำหรับคุณโทบิรามะ” มาดาราพูดอย่างช้าๆอย่างอันตราย “ที่ฉันไม่ได้เรียกร้องความช่วยเหลือจากคนใดคนหนึ่งของเจ้า”
อีกครั้งก็มีการหยุดชั่วคราวของความเงียบ
“อุจิฮะไม่เป็นที่รู้จักในเรื่องความสามารถในการรักษา” ในที่สุดฮาชิรามะกล่าว
“ไม่ พวกเขาไม่ใช่” มาดาราตกลงอย่างง่ายพอ“โชคดีที่โลกมีคนทุกชนิดอยู่ในนั้น”
รอยยิ้มเล็กๆ ดึงริมฝีปากของซากุระขณะที่เธอคิดย้อนกลับไปถึงวันที่เธอพูดคำพูดเดียวกันกับเขา
