ชายสวมเสื้อฮู้ดมีไฟส่องหน้า
ฉันมีความคิดส่วนตัว อยากฟังไหม?
ในห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่, นักบินอวกาศลอยไปเพียงลำพัง, ถูกทอดทิ้ง, ลืม, จิตวิญญาณของเขาล่องลอยไป. สุสานสถานีอวกาศ, ที่อยู่อาศัยอันเงียบสงบ, ที่ซึ่งความเงียบครองราชย์, ในความว่างเปล่า, เขาก้าวเดินไป. อยู่เพียงลำพังท่ามกลางดวงดาว, เขาแสวงหาการปลอบใจด้วย AI, เสียบปลั๊กจิตใจของเขา, แสวงหาโลกที่จะท้าทาย. ชั่วชีวิตนับไม่ถ้วนถูกเปิดเผยในไม่กี่วินาที, ในช่วงพริบตาเดียว, โลกทั้งใบหมุนวน. พระองค์ทรงดำรงพระชนม์ชีพเป็นกษัตริย์, เหมือนคนยากจน, เป็นทาส, ในชีวิตที่ผ่านไปแต่ละช่วง, เขาเต้นรำบนหลุมศพ. ผ่านยุคสมัยและสมัย, เขาเดินทางออกไปกว้าง, ภาพหมุนวนแห่งกาลเวลา, ไม่มีเวลาพักให้ยึดถือ. เมื่อเขาตื่นจากความวุ่นวายไม่รู้จบนี้, ความบ้าคลั่งครอบงำเขา, ทะเลอันกว้างใหญ่ไม่สิ้นสุด. ใบหน้าและเสียง, ความสับสนอลหม่านที่สะสม, เสียงสะท้อนแห่งชีวิต, ความเป็นนิรันดร์ที่ผ่านไป. ในความเงียบที่ว่างเปล่าของโดเมนสถานี, พระองค์ทรงสนทนากับผี, รถไฟหลากหลาย. แต่ละภาพล้วนเป็นเรื่องราว, ชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยผ่านมา, ในสถานที่รกร้างแห่งนี้, เรื่องราวของพวกเขาถูกกรอง. ถึงพวกเขา, เขาปั่นด้าย, เรื่องราวที่ต้องผูกมัด, ของการเดินทางในอวกาศ, ของจิตใจที่สับสน. เขาพูดกระซิบถึงความบ้าคลั่ง, การกอดอันเย็นยะเยือก, และประกาศด้วยความทรมาน, พื้นที่รกร้างแห่งนี้: "อะไรก็ตาม, แม้แต่ความบ้าคลั่ง, เหนือกว่าความหายนะ, ของความเหงา, ความว่างเปล่าที่ไร้แสงสว่าง. เพราะในพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลนี้, สัมผัสอันเย็นเยียบของความโดดเดี่ยว, เลือดไหลออกจากวิญญาณ, มันกินมาก." ผีเหล่านั้นได้ฟัง, การมีอยู่ของพวกเขามีอยู่มากมาย, ดูดซับคำพูดของเขา, แก่นแท้ของชีวิต. ศีลธรรมโผล่ออกมาจากลิ้นอันหลอกหลอนของเขา, ที่ท่ามกลางความไม่สิ้นสุด, ความเหงาทำให้เจ็บ. ดังนั้น, ในความเงียบสงบของที่ประทับแห่งจักรวาลนั้น, เขาพูดกับผี, ลงถนนแห่งกาลเวลา. ความบ้าคลั่งที่เขาต้องเผชิญ, ยังเกลียดความเหงาอยู่, ในบริษัทสเปกตรัม, ความปลอบโยนใจของเขากลับคืนมา, rfcreatures
คำพรอมต์
คัดลอกคำพรอมต์
In the cosmos' expanse, a lone astronaut drifts,
Abandoned, forgotten, his spirit adrift.
A space station tomb, a solitary abode,
Where silence reigns, in the void, he strode.
Alone amidst stars, he sought solace in AI,
Plugging his mind, seeking worlds to defy.
Countless lifetimes in seconds unfurled,
In the blink of an eye, entire worlds swirled.
He lived as kings, as paupers, as slaves,
In each fleeting life, he danced on graves.
Through epochs and eras, he journeyed wide,
A kaleidoscope of time, no respite to abide.
Yet when he awoke from this endless spree,
Madness consumed him, an endless sea.
Faces and voices, a cacophony amassed,
Echoes of lives, an eternity surpassed.
In the hollow silence of the station's domain,
He conversed with apparitions, a varied train.
Each visage a tale, a life once lived,
In this desolate place, their stories sieved.
To them, he spun a yarn, a tale to bind,
Of cosmic voyages, of a troubled mind.
He whispered of madness, a chilling embrace,
And declared in anguish, this desolate space:
"Anything, even madness, surpasses the blight,
Of loneliness, a void devoid of light.
For in this vast expanse, solitude's cold touch,
Bleeds the soul, it devours much."
The apparitions listened, their presence rife,
Absorbing his words, the essence of life.
A moral emerged from his haunted tongue,
That amidst endlessness, loneliness stung.
So, in the silence of that cosmic abode,
He spoke to phantoms, down the time's road.
Madness he faced, yet loneliness abhorred,
In spectral company, his solace restored,
rfcreaturae <lora:rfcreaturaev3:1>
0 ความคิดเห็น
0
2
0